Իհարկե, անառարկելի է, որ կյանքի սոցիալական պայմանները, մեծ հաշվով, էական ազդեցություն են ունենում սերունդների դաստիարակման գործում: Սակայն, երբ թերթում ես անգամ ոչ վաղ անցյալի պատմության էջերը, համոզվում ես, որ մարդիկ, ովքեր մատնվելով սովի, սրի ու հրի, լինելով մահվան իրական սպառնալիքի ներքո, այդքանից հետո վերագտնելով իրենց, կարողացել են պատվավոր տեղը զբաղեցնել համամարդկային հասարակության մեջ, ու այդ փաստարկն ինչ-որ տեղ կորցնում է իր արդիականությունը: Հետևաբար, հարկ է, որ ևս մեկ անգամ վերաշեշտադրվի ժողովրդական խոսքը` մարդս մարդ լինի, թե չէ...