Առնո Բաբաջանյանն ու Մուսլիմ Մագամաևը. Ինչո՞ւ է մինչ օրս Բաբաջանյանի երգերի ադրբեջանցու ազգանունը գրվում


00:03 , 4 սեպտեմբեր, 2012

Անհիշելի ժամանակներից ես հեռուստացույց չեմ դիտում, իսկ հայկական հեռուստակայանները, դրանից էլ առաջ, բայց որ տնեցիք հեռուստացույցը միացրած են լինում, ես էլ նույն սենյակում գործ անելիս՝ ուզեմ թե չուզեմ, աչքս ընկնում է ինչ-որ լուրի, կամ հաղորդման, սակայն արագ փախնում եմ սենյակից, որ հանկարծ «հեռուստատեսության ազդեցության» տակ չընկնեմ, ինձ ինտերնետն էլ է լրիվ հերիք հոգեխանգարվելու համար ՃՃՃ: Ուրեմն սրանից մի քանի շաբաթ առաջ, մի քանի օր անընդմեջ հեռուստացույցի միացած պահերին մի լուր լսեցի, որը անընդհատ ռուսակոան ՕՌՏ և ՌՏՌ կայաններով հաղորդում էին, որ Մուսլիմ Մագամաևը կդառնար յոթանասուն տարեկան: Մուսլիմ Մագամաևի մասին շատ քիչ բան գիտեի, չնայած նրան մի քանի անգամ լսելով դուրսշատ էր եկել նրա ձայնը, բայց առիթ չէի ունեցել նրա մասին կարդալու: Գիտեի, որ նրա հիմնական երգերի հեղինակը Առնո Բաբաջանյանն է, հետո, որ նա ադրբեջանցի է և երիտասարդ հասակում դատվելով բռնաբարության համար այն ժամանակվա Ադրբեջանի առաջին քարտուղար Ալիևը ամեն ինչ արել է, որ նա ազատվի բանտից և «մաքրելով» կենսագրության մութ կետերը Մոսկվայում դառնա հանրաճանաչ երգիչ: Ժամանակին խոսում էին նաև, որ խորհրդային ԿԳԲ-ն է հատուկ սարքել նրա բռնաբարության հոդվածը, որպեսզի նա վարկաբեկվի, սակայն Ալիևը կարողացել է այդ հարցն էլ լուծել: Ամեն դեպքում նա շատ տաղանդավոր երգիչ էր, ով լիարժեքորեն կարողանում էր ներկայացնել Բաբաջանյանի ստեղծագործությունները: Քանի որ ֆեյսբուկում անելու բան չկար, ես գայթակղվեցի Մագամաևի մասին «ռեկլամով» ու նստեցի նայեմ նրա մասին հաղորդումը, որը ինձ պատկերացում տվեց Ադրբեջանի այսօրվա վիճակի մասին: Նախ միայն այն փաստը որ մի քանի օր իրար վրա ռուսական բոլոր հեղինակավոր հեռուստակայանները հաղորդումներ էին ցույց տալիս Մագամաևի մասին, դա խոսում էր այն մասին, որ Ադրբեջանը միլիոններ է ծախսում հերոսներ ու տաղանդներ «կերտելու» վրա, ու այս փաստը ապացուցվում է նաև Եվրատեսիլի Ադրբեջանի հաղթանակով: Հաղորդումից տեղեկացա նաև, որ Մոսկվայում կանգնեցվելլ է Մագամաևի արձանը, ու մի փողոց էլ անվանվել է նրա անունով, էլ չասած, որ բաքվում մի ամբողջ այգի ու մի քանի արձան է տեղադրվել: Հետո սկսեցի մտածել, հետաքրքիր է, եթե նրանք իրենց տաղանդավոր երգչին են այսքան մեծարում, ապա Առնո Բաբաջանյանի նման մեծություն ունենալու դեպքում ինչեր կանեին: Հետո սրտնեղեցի, որ մենք ինչ ենք անում մեր տաղանդների ու հանճարների հետ ու մենք ինչպես ենք վարվում նրանց ստեղծածի ու նրանց հիշատակի հետ: Սարսափելի էր համեմատություն անելը, սակայն հարցը փողինը չէ, որից իբր ադրբեջանցիները շատ ունեն, այլ մեծերին գնահատելունը: Թե մենք Մոսկվայում մեծահարուստներ չունենք, թե երկրի ներսում միլիոնատերեր ու միլիարդատերեր չկան, ովքեր կարող են ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ցանկացած այլ երկրում բարձրացնել մեր մեծերի արձաններն ու ներկայացնել նրանց ստեղծագործությունները: Իսկ ամենացավալին նա էր, որ Բաբաջանյանի երգերի տակ գրվում էր Մագամաև ազգանունը ու այլազգին որտեղից իմանա իրական հեղինակի անունը, նա լսում է շատ հաճելի երաժշտություն ու գիտի, որ այդ երգի հեղինակը Մուսլիմ Մագամաևն է: