«Ռագանոսեցներ, տեր կագնեք ձեր ընկերուհիներին». Սեքս զուգարանում՝ ընկերոջս ընկերուհու հետ

Սիրում եմ Երևանը: Իր ինքնատիպությամբ, իր մարդկանցով, իր կուրյոզներով ու հումորով, իր մթնոլորտով ու էժանությամբ: Մենակ Երևանում կարելի տեսնել պատին ու սյուներին կպցրած թռուցիկներ, որտեղ ռագանոսեցներին կոչ է արվում տեր կանգնել իրենց ընկերուհիներին ու ամենևին էական չէ այն նուրբ հանգամանքը, որ երբ ռագանոսեց ես ուրեմն նախ արդեն տեր չես կանգնել, երկրորդն էլ եթե դառար ռագանոսեց, հետո ինչքան ուզում ես տեր կանգնի, կոտոշներդ ներս չեն աճելու:

Вообще то, ես մի հատ սենց հիպոթեզ ունեմ. եթե Հայաստանում սեքսը տաբու չլիներ, ապա հայ տղամարդկանց հալալ կեսը սիրուն պոզիկներով ման կգար: Ոչ թե նրա համար, որ կանայք են փչացած, այլ նրա համար, որ Հայաստանում տղամարդիկ կանանց հետ վարվելու ոչ շնորհք ունեն, ոչ էլ կուլտուրա: Ասեմ ավելին, հայ տղամարդիկ կանանց չեն ճանաչում, դրա համար էլ գալիս են Ռուսաստան ու չտեսի պես աչքերները չռվում են: Ես մենակ Հայաստանում եմ տեսել նման աննորմալություն, երբ միանգամայն նորմալ ու հավեսով աղջկան կարան կոտրեն ու եսիմ ինչ սարքեն, իսկ откровення стерва-ին նստացնեն գլուխներին:

Լուրջ եմ ասում: Մի հատ նայեք էլի անգամ ավագ սերունդը: Էն որ ասում են «ուժեղ կնիկ ա», սաղ ջահել ժամանակ стерва են եղել, իսկ մեծանալով՝ դառել են ведьма: Ու երբեք չեմ տեսել, որ տենց ստեռվա մորից՝ սուսիկ-փուսիկ աղջիկ մեծանա: Չկա տենց բան: Իսկ մեղավորն իհարկե տղամարդիկ են, միանշանակ տղամարդիկ: Կինը կյանքում չի ուզենա ստեռվա մնալ իրանից ուժեղ տղամարդու կողքը: Իսկ եթե իրա стервозность-ը արդեն կայացած փաստ ա, ուրեմն առավել ևս պետք ա տղամարդը իր գործողություններով, այլ ոչ թե խոսքով ցույց տա, թե ով ա ինքը ու ով ա նա: Հիշեք, стервами не рождаются ու բացի նրանից, որ ստեռվա դառնում են, դրա հիմքում գրեթե միշտ սեքսի պակասն ա:

Այ տենց մի ստեռվայի էլ պատահաբար հանդիպեցի փաբում: Մենակ չէր: Էլի հայաստանցի ծանոթներիցս մեկի ու իրա ընկերուհու հետ երեկոյան շրջայց էինք կատարում злачные завадения-ներով ու ինչ որ մի փաբ որ մտանք, էդ ըներս իրա ընկերոջն ու ընկերուհուն տեսավ, միացան մեզ: Ի՞նչ ասեմ, նորմալ տեսքով տղա էր առաջին հայացքից, հետի աղջիկն էլ առաջիին հայացքից լավիկն էր ու չեմ կարող ասել, որ путана-содержанка էր, բայց էդ ի՜նչ ստեռվոչկա էր, էդ ի՜նչ ստեռվոչկա էր: Ընկերոջը սղոցում էր, անցնում էր ընկերոջս, հետո կրկին ընկերոջն էր քչփորում: Արդեն հստակ չեմ էլ հիշում, թե ինչից էր դժգոհ, բայց հիշում եմ, որ ես էդ տղու տեղը լինեի, դրան հենց էդ պահին մի հատ կշինեյի որ հանգստանար: Ու արեցի:

Գուցե ես ձեռնպահ էլ մնայի ու ոչինչ չանեյի, բայց հենց ինքն էր սադրում՝ անընդհատ ֆլիրտ անելով հետս: Գուցե այդ կերպ ավելի էր ուզում ընկերոջը ստորացրած լինել, չգիտեմ, բայց հստակ երկու բան գիտեմ՝ աղջիկը իրան էդպես չպետք է պահի, տղան էլ չպետք է դա հանդուրժի: Բայց ընկերոջ հեչ բանի պետքն էլ չէր, թեթև отмахивался ու իրա գարեջուրն էր խմում, կարծես ամեն ինչ բնականոն ա: Դե եթե տենց՝ տենց, ինքը չի ուզում սանձերը ձգի ու տեր կանգնի, ուրեմն ռագանոսեցի կարգավիճակին ինքը արդեն ենթագիտակցորեն պատրաստ ա:

Ու մինչ իմ մեջ հասունանում էր էդ որոշումը, Անուշը արդեն անցել էր հայաստանցի տղերքին նախշելուն ու բնութագրելուն: «Ստեղ տղամարդ չկա», «Էս հայ չոբանները», «Իմ պես աղջիկները էս երկրում…», «Բա գործիս տեղի էն անլվա չոբանը…» և այլն, և այլն: Հա, բան չունեմ ասելու, ինքս էլ կարծում եմ, որ հայաստանցի տղերքի զգալի մասը փորձի ու մակարդակի պակաս ունի ու գերհագեցած ա տարբեր կոմպլեքներով ու արխաիկ պատկերացումներով, բայց չեմ ընդունում, երբ նման ընդհանրացումներ են արվում, այն էլ աղջկա կողմից, այն էլ ընկերոջ ներկայությամբ, այն էլ օտար տղամարդու մոտ:

Ու հարցը էն չի որ ինքը խնդիրներ ա վեր հանում, հարցը նրանում ա, որ ինքը չունի կառուցողական լուծման մասին պատկերացում անգամ: Ինքը ու իրա տեսակը դա չի հնչեցնում, բայց իրանց մոտ լուծումը մի հատ ա ու ակնհայտ՝ արտասահմանցու առնել: На худой конец կարելի ա նաև դրսի հայի տարբերակը դիտարկել, բայց արտասահմանցին ավելի նախապատվելի ա: Այ հայ աղջիկների էս տիպն ա հիմա բակտերիայի պես բազմանում: Էն որ առաջ արտասահամցի էին տենում, չոքերները թուլանում էր, իսկ հիմա ավելի են մասնգիտացել. ծրագրերի են մասնակցում, գնում են եվրոպա-ամերիկա սովորելու ու երկու շաբաթ հետո ուսանողական իրանց հանրակացարանում օրգիաների գլխավոր գործող անձն են դառնում, մի երկու հատ աբորտ են անում, հետո, եթե չեն կարողանում մի հատ ամերիկոսի կպցնեն ու իրանցով անոն, գալիս են հետ, սիրուն կարվում են ու պարյադչնի աշխարհ տեսած աղջկկա դիմակն են վրեքները քաշում: Տենցներին պատժելը քաղցր վրեժ ա, որ իրան հարգող հայ տղեն գենետիկ մակարդակով ա զգում: Էդ դաժե սեքս չի, էդ հայրենիքի պաշտպանության պես մի բան ա…

… վեր կացա տեղիցս, որ գնամ զուգարան: Տեսնեմ էս էլ ասածը կիսատ թողած՝ տեղից վեր ա կենում: Ես էլ արդեն լա՜վ տաքացած ու քեֆս լավ: Մեջիս սատանեն նորից զարթնեց: Կանգնած սպասում ենք դռան մոտ, մինչև ազատվի, իսկ Անուշը խորամանկ ու ինքնավստահ դեմքի արտահայտությամբ իմ հետ խունջիկ-մունջիկ ա անում: Մեջիս սատանեն արդեն ոչ միայն զարթնել էր, այլ մարզանք էր անում:

Երկմտանքս ամենևին հարցի բարոյական կողմի հետ չէր կապված: Այսինքն ես մեծ հաշվով թքած ունեի, որ հենց նոր հետս գարեջուր խմող տղեն հեսա մի 10 րոպեից սիրունիկ կոտոշիկներ ա ունենալու: Ի վերջո ոնց ստեռվա չեն ծնվում, նենց էլ ռագանոսեց կամավոր չեն դառնում: Էդ բան ա, որ պատահում ա էն տղամարդկանց հետ, ով դրան են արժանի: Որպես կանոն: Չէ, հարցը նրանում էր, որ ես վստահ չէի, թե Անւոշի ռեակցիան ոնց կլինի, երբ ես իրա հետ միաժամանակ մտնեմ զուգարան ու առավել ևս, երբ մտնելուց հետո անցնեմ ժողովրդական պատժի իրագործմանը: Մարդ ես, հիմա կարող ա ես եմ ինձ внушить արել, որ ինքը էդքան վատն ա ու ինքը իրան չպահի նենց, ոնց որ ես եմ ակնկալում… ղժղժոց, ապտակ, սկանդալ: Ռիսկ կար: Ու էդ էլ հենց որոշիչ դեր խաղաց, որովհետև հիշում եք չէ՞, риск заводит…

Դուռը բացվեց ու ինչ որ աղջիկ դուրս եկավ և արագ անցավ պատի մյու կողմում գտնող հիմնական սրահը: Մնացինք ես ու Անուշը: Վարանումս իրականում վայրկյաններ տևեց ուղղակի նկարագրելիս է երկար ստացվում: Անուշը հարցական հայացքով նայեց ինձ, իբր «ես մտնե՞մ առաջին»: Գլխով արեցի, թե «մտի»: Նա շրջվեց ու մտավ և դուռը դեռ լրիվ չէր փակել՝ ես արագ հրեցի այն ու ինքս մտա և արագ փակեցի իմ հետևից:

Անուշը չհասցրեց էլ վախենալ, այնքան մեծ էր նրա զարմանքը: Կամ էլ գուցե հենց դրա՞ն էր սպասում: Չգիտեմ: Չեմ հարցրել:

Դուռը փակելուց հետո շրջվեցի դեպի նա, ուղիղ աչքերին նայելով ասացի.

- Ասում ես չոբան հայ տղերքից հոգնե՞լ ես:

- … ի՞նչ ես անում Արթուր:

- Մենակ էն, ինչ որ դու ես ուզում:

- Բայց ես ի՞նչ եմ… թող, ես ընկեր ունեմ… հեսա կկանչեմ…

Էլ չթողեցի որ բանավեճի վերածվի, կտրուկ գրկեցի ու համբուրեցի: Համբույրը կոպիտ էր, նրբության մասին խոսք էլ չկար: Ի՞նչ նրբություն, հենել էի պատին ու մի ձեռքով կուրծքն էի ոչ ուժեղ սեղմում, մյուս ձեռքս իր ճանապարհն էր գտնում դեպի ստեռվայի ռեժիմը անջատող տեղը: Առաջին մի քանի ակնթարթը նա չէր պատասխանում ու մենակ թեթև դիմադրություն էր փորձում ցույց տալ, բայց հետո, նրա մարմնով այնպիսի մի դող անցավ, որ ես էլ զգացի ու ես զգացի, որ հիմա ոչ թե ես եմ համբուրում, այլ համբուրվում ենք:
Բայց կոպտությունը մեղմել չի կարելի նման պահերին ու էլի ես կտրուկ նրան դեպօի մյուս պատը մղեցի՝ активно работя раками...

Բառիս բուն իմաստով մեկ րոպե անց նա արդեն այնքան էր տաքացել, որ եթե ես բան էլ չանեի, հենց ինքը կբռնաբարեր ինձ զուգարանում:

- Արթո՜ւր…. մի արա…, – վերջին ագամ փորձեց առարկել նա, երբ ձեռքս վերջապես հասավ «կնոպկին»…

Այդ պահից ես արդեն միայն ուղղորդելով ու դոմինատության վրա կենտրոնանալով էի զբաղված, մինչև այն պահը, երբ Անուշը՝ ենթարկվելով ուսին դրված ձեռքիս ճնշմանը, ծնկի իջավ…

Արդյունքների ամփոփում. վայրի սեքսը զուգարանում շատ լավն էր ու հիշվող: Նյութական կորուստներ չգրանցվեցին, չհաշված վերնաշապիկիս մի կոճակը: Առողջական կորուստներն էլ սահմանափակվեցին հաջորդ օրը վզիս վրա հայտնված կապտուկով և Անուշի ազդրերի ներքին մասի վրա մյուս օրը ենթադրաբար հայտնված մի քանի կապտուկներով: Հա, չմոռանանք մարդամեկի երկու նորաթուխ պոզիկների մասին:

Չէ, ճիշտ էր ասում էլի էն թռուցիկը. ռագանոսեցներ, տեր կանգնեք ձեր ընկերուհիներին, թե չէ դա կանեն ուրիշները: