Ադրբեջանցիքի պես վախկոտ այլ ժողովրդի ես չեմ հանդիպել, իսկ ես շատ ազգերի եմ հանդիպել՝ 92-ը հաստատ

мили вրаг-ինձ սենց դիմավորեց մի ադրբեջանցի, որի հետ պետք ա ֆիլմ անեի տարածաշրջանային փառատոնի համար: Նրա հետ ում հետ պետք է ֆիլմը նկարեի ինձանից տարիքով 7 տարի մեծ էր, բոյով մոտ 30 սմ բարձրահասակ, քաշով մոտ 25 կգ ավելի ծանր ու ինքը եկել էր Թբիլիսի մեծ եղբոր հետ, ու առանց իր ա իմ հետ ոչ մի տեղ չէր գալիս: Նախ երբ հյուրանոցի համարիս դուռը ծեծեցին, բացեցի երկուսով կանգնած էին, ասեցի խնդրեմ մտեք նստեք ծանոթանանք, ասին «նեթ, նեթ, նեթ, տի զախադի մի նի բուդիմ» ասի ինչու՝ ասեց՝ ա ալախ զնայետ չտո մոժետ բիծ: Ասեցի օկեյ, մտա իրանց սենյակ նստեցի, ծանոթացանք խոսացինք...այդ եղբայրը որ արդեն երևի 40-ին մոտ էր, միշտ մեջքիս հետևն էր կանգնում, ախպորը չէր թողում ոչ մի տեղ գնա առանց իր ա ու շատ զգուշավոր հայացքով նայում էր վրես..մեր հյուրանոցի համարները անկյունով իրար կողք էին, իսկ երբ պատուհանը բացում էիր, այնպես էր հյուրանոցը կառուցված, որ կարող էիր քայլելով գնալ ու մտնել պատուհանից մյուս համարի ներս..երևի 3-րդ օրն էր տեսա, որ էս երկու ադրբեջանցիք պատուհանի դեմը շշով լի ջուր են դնում, հարցրեցի էս ինչ ա ասին, բա որ գիշերը մտնես մեր պատուհանից իմանանք..ադրբեջանցիքի պես վախկոտ, քաքլան այլ ժողովրդի ես չեմ հանդիպել, իսկ ես շատ ազգերի եմ հանդիպել՝ 92-ը հաստատ