Ոչ ոք երաշխիք չունի, որ թուրքերը դարձյալ չեն մտնի Քեսաբ

Հայ ժողովուրդն ուրախանում է, որ Քեսաբն ազատագրված է, իհարկե, տխրել պետք չէ, բայց ուրախանալ պետք էր մեկ դեպքում, եթե կարողանայինք քեսաբահայերին բերել Հայաստան մշտական բնակության: Հակառակ դեպքում ստացվում է, որ Հայաստանն աշխարհի հայերի վերջին ապաստանը և պաշտպանը չէ: Ինձ համար Սփյուռքում հայապահպանություն կոչվածը նշանակում է նախապատրաստել ՀԱՅԱՍՏԱՆ վերադարձին: Այս առումով մեր պետական քաղաքականությունը կարծես թե քարոզում է Սփյուռքին ընդամենը Հայաստանի հետ կապ պահել և վերջ, ոչինչ չկա վերադարձի մասին:
Մեզանից ոչ մեկն էլ երաշխիք չունի, որ թուրքերը դարձյալ չեն մտնի Քեսաբ, ավելի, հաստատ նորից մտնելու են և ավերելու են հայերիս ստեղծածը, բայց ողբալին սա չէ, այլ այն, որ մենք Վարդան ՊԵտրոսյանի ներկայացումներից մեկում նկարագրվող հավն ենք, որ ամեն անգամ նույն կուտն է ուտում: