«Արհեստական տիկնիկի դեմքով, անտաղանդ, իրենց աստղ համարող խավ ենք ձևավորել». Ինչո՞ւ է վրդովված դերասանուհի Ելենա Բորիսենկոն

«Վերվարածներն ընտանիքում»  հեռուստասերիալում իր համեստ ու թախծոտ  դերով հանդես եկած Ելենա Բորիսենկոն այդ տարիներին ամեն օր էկրաններին էր, բայց  տևական ժամանակ է,  ինչ նրան չենք տեսնում ոչ մի հեռուստատեսային նախագծում:

ArmՏtar.am-ը հենց դերասանուհուց է պարզել այս դադարի, վրդովվածության և սպասվող մեծ նախագծերի մասին:

Ինչու՞  Ձեզ չենք տեսնում էկրաններին, արդյո՞ք խնդիրներ են եղել, որ սերիալներում չեք նկարահանվում: 

Սերիալներում այլևս չնկարահանվելը գիտակացված որոշում է, որն ամեն անգամ խախտվում է: Այդ պատճառով «երբեք մի՛ ասա, երբեք» ասացվածքը պետք է չմոռանալ, պարզապես պետք է քիչ խոսել և շատ գործել: Ինչ վերաբերում է խնդիրներին, իհարկե, կստեմ, եթե ասեմ, որ չեն եղել , բայց հրապարակել ներքին խոհանոցը սխալ եմ համարում:

Արդյո՞ք «Վերվարածներն ընտանիքում» սերիալն էր Ձեր հաջողության բանալին:

Եթե «հաջողության բանալին» հանրության համար հայտնի լինելն է, ապա միանշանակ, այո՛: Նախ, դա առաջին սերիալն էր Հայաստանում, և ուշադրությունը դեպի մեզ մեծ էր: Սերիալը դիտող ժողովրդի համար մենք կուռքեր էինք, փողոցում քայլելն անհնար էր, մենք չունեինք «ես», մենք կերպար էինք: Կային դերասաններ, ում դուր էր գալիս, երբ փողոցում իրենց անվան փոխարեն հնչում էր կերպարի անունը: Նրանք նույնիսկ կյանքում կամաց-կամաց կորցնում էին իրենց «ես»ը և դառնում սերիալի կերպար: Շատերին հենց դա կործանեց : Մեծ էր նաև քննադատությունը, հատկապես հենց դերասանների կողմից և կամաց-կամաց բոլորն էլ հայտնվեցին սերիալներում՝ արդարանալով, որ իրենց սերիալն ուրիշ է:

Իմ «հաջողության բանալին» համարում եմ վեց տարեկանում Խաչիկ Չալիկյանի թատրոնում հայտնվելս, որտեղ ձևավորվեց  դերասանուհի Ելենա Բորիսնեկոն:

Կա՞ այնպիսի դեր,  որ միշտ երազել եք, բայց  չեք խաղացել:

Մեր թատրոնում ես պրիմա դերասանուհի էի, և բոլոր այն դերերը, որի մասին կարող է երազել կինը, փորձված կամ խաղացված են: Այսինքն, ինքնանպատակ չէ խաղալ ինչ–որ դեր: Խաղացած կերպարդ կայանում է միայն լավ ռեժիսորի կողքին: Կարելի  է երազել լավ ռեժիսորների հետ աշխատելու մասին, նույնիսկ էպիզոդ, բայց ստանալ հաճույք արածդ գործից: Ես պաշտում եմ ռեժիսորներին և ինձ համարում նրանց ծառան:

Որքանո՞վ եք նման ձեր մարմանավորած կերպարներին:

Իմ բոլոր  խաղացած դերերը պարզապես իմ մարմնի միջոցով են արտահայտվում, ունեն իմ ձայնը, իմ ֆիզիկական տվյալները, բայց չունեն իմ հոգին, նրանցից և ոչ ոք ես չեմ:  Իմ էմոցիաների և զգայարանների միջոցով ընկալում եմ դերը, հետո դրան գումարվում է տեխնիկան: Եվ եթե նույնիսկ կան կերպարներ, որ նման են ինձ, միևնույն է, դա ես չեմ:

Հարցազրույցներից մեկում զգացվում է, որ փոքր-ինչ վրդովված եք  և անգամ նշել եք, որ  Ձեր տեղը զիջել եք անտաղանդին, ի՞նչ է սա նշանակում:

Դեպքեր, իհարկե, շատ են պատահել, բայց հարցը դրանում չէ: Երբ տեսնում եմ համատարած հեգնանք իմ աստվածային մասնագիտության հանդեպ, վրդովվում եմ: Չնայած, դա էլ եմ արդեն մարսել: Վարկանիշն է դարձել չափանիշ, ոչ թե տաղանդը: Արհեստական տիկնիկի դեմքով, անտաղանդ, իրենց աստղ համարող խավ ենք ձևավորել, որոնց, էկրաններին երևալուց բացի, ոչինչ պետք չէ: Իմ մասնագիտության վրա նրանք թքած ունեն: 

Շարունակությունն` այստեղ