Град обреченный

Ասե՞մ, ինչու չեմ սիրում քաղաքականությունը, մանավանդ հայկական: Որտեւ ոչ մեկին չի հետաքրքրում քաղաք ղեկավարելու այս կամ այն թեկնածուի ունակությունը, ծրագրերը, կամքը, ճաշակը, կրթվածությունը:  Հեչ, կարեւորը, որ մեկը իշխանության համար ա վստահելի, ինչ-որ պետք ա կանի /ու երեւի մի մասը բնակչության իրան ձեն ա տվել, ասենք, «ուտում ա՝ մեզ էլ ա թողում», կամ «էս մեկին գոնե հարմարվել ենք» սկբունքով/, մյուսն էլ ազատամարտիկ ա, ու զզվելի իշխանության դեմ ա գնացել:
Ընտրությունը, մեղմ ասած, տխուր ա: Աչքիս Հայաստանին էսքան քաղաք պետք չի: