Սիրիայից Արցախ. Հայ երիտասարդը չավարտված պատերազմում իր գործն է գտել
19:32 , 1 մարտ, 2014Panorama.am-ը գրում է.
Սիրիահայ Անդրանիկ Վարդանեանը երկու երազանք ունի` ամուսնանալ, տեղափոխվել Արցախ և տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտում ներդնել սիրիահայերի բերած մշակույթն ու ներուժը:
Անդրանիկը առաջին սիրիահայերից էր, որ իրավիճակը սրվելուց հետո եկան Հայաստան:
«Ամենավերջին շաբաթներն էին հեշտ գալու: Մեր գալուց մի երկու ամիս անց արդեն թռիչքներ չկային: Գալը հեշտ էր, բարդ էր այն, որ առաջին սիրահայերից էինք, ովքեր եկան 2012-ին: Ոչ կառավարությունն էր տեղյակ ինչ պիտի լինի, ոչ էլ մենք էինք տեղյակ, թե ինչ պիտի անենք»,- պատմում է նա:
Մինչ Հայաստանում հաստատվելը հաճախ էին գալիս. «Բայց հաստատվել-մնալն ուրիշ է, որպես «զբոսաշրջիկ» գալը` ուրիշ»:
«Մայրիկս տեղացի է, հայրիկս հարս է տարել Սիրիա: Իր համար հարմարվելն էր բարդ: Բարդ է, որ գնաս Սիրիա, 16 տարի հարմարված ապրես ու նորից այստեղ հարմարվես: Հայրիկը 40 տարի ապրել է Սիրիայում: Իր համար ավելի դժվար է, աշխատանքի առումով` հատկապես: Այնտեղ իրեն բոլորը գիտեին, իսկ այստեղ, որ իր Հայրենիքն է, իրեն չգիտեն: Ավելի հետաքրքիր էր քրոջս վիճակը: Եկանք Հայաստան, ասում էր` «Սուրիա կուզեմ, Սուրիա կուզեմ»: Հիմա ժամանակ անցավ, դպրոց ընդունվեց, գնաց դաշնամուրի, ասում է` «Հոս լավ է»»:
Սիրիահայն իր միջավայրն է ամենից շատ կարոտում. «Երբ ընկերներով գնում էինք պինգ պոնգ խաղալու, կամ վավերագրական ֆիլմեր դիտելու: Տունը կարոտում եմ շատ: Այնտեղ մենք բալկոն ունեինք, որ այստեղ տների շատ մասը չունի կամ փակած է: Երեկոյան ընտանիքով նստում էինք դրսում, սուրճ էինք խմում, քաղցրավենիք ուտում»:
Երբ նոր էին եկել, Անդրանիկը ծախսեր չուներ, ոտքով էր գնում դպրոց, բայց ամռանը արձակուրդներին որոշում է աշխատել. «Դիմում գրեցի, որ որպես մատուցող աշխատեմ օդանավակայանում: Անգլերեն լավ գիտեի, զբոսաշրջիկների գալու շրջանն էր: Այդպես երկու և կես ամիս աշխատեցի: Հիմա սովորում և աշխատում եմ ՏՏ ոլորտի ընկերություններից մեկում»:
Սկզբում դժվար էր, որ ես «օտար» եմ
Անդրանիկի համար ամենախորթ բանը մարդկանց մռայլությունն էր:
« Տխուր են. նոր են արթնացել, բայց տխուր են: Սիրիայում արաբները ավելի խիստ դեմք ունեն, իսկ հայերը միշտ ժպտում են: Այստեղ առավոտյան որ նստում էի երթուղային, բոլորը աչքերը կյախ, տխուր… մինչև այսօր էլ նկատում եմ, չնայած արդեն երկու տարի Հայաստանում եմ»,- նշում է երիտասարդը:
Ամենաբարդը եղել է արևելահայերեն սովորելը, բայց հիմա արդեն լավ խոսում է:
Սիրիահայ երիտասարդի խոսքով, մեծ է ինտեգրման խնդիրը, մարդը չի գտնում իրեն. «Ոչ մեկին չգիտեի, մի քիչ դժվար էր իմ տեսակի մարդ գտնելը: Հիմա իմ մոտիկ ընկերներն ինձ այսպես են ներկայացնում` «Ծանոթացնեմ, Անդրանիկն է: Սիրիայից փախած, եկած է»:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ