Ներկելու գրքերը

Խանութից ներկելու գիրք ու գունավոր մատիտներ գնեցի: Վերջին տարիներին ամենալարված ժամանակ ներվերս հանգստացնելու լավագույն մեթոդներից է: Ներկելու գրքի վրա գրված էր` 2-6 տարեկան, բայց հեչ վեջս չէր:

Ամեն դեպքում, երևէ էդ տարիքից էլ սկսել եմ ներկել: Սկզբում անճոռնի խզբզոցներ էին: Ու դա երկար կտևեր, եթե տարիքով ավելի մեծ, հետևաբար ավելի շատ բան տեսած մի երեխա չասեր, որ էդպես չեն ներկում, որ պետք է ձգտեմ սև գծերից դուրս չանցնել ու որևէ բան ներկելիս սպիտակ ծակ չթողնել: Դրանից հետո ներկածներս ավելի կոկիկ էին, բայց ինչ-որ կպչունություն կար մեջս: Երբ ներկում էի մուլտերի հերոսներին ու երբ չէի հիշում, թե որն ինչ գույնի է, աշխարհ էի շուռ տալիս, մինչև պարզում էի ու էդ գույն ներկում:

Էդ ժամանակներն էլ անցան: Սկսեցի մտածել` ինչու՞ պիտի Դիսնեյի բադիկը սպիտակ լինի, ոչ թե կանաչ, մանուշակագույն ու կապույտ միաժամանակ: Ու սկսեցի գունավոր բադիկներ ստանալ, Փոքահոնթասին բաց դեղինից բացի նաև այլ շորեր հագցնել, Մինի մաուսի բանտիկների վրա նախշեր անել:

Մեծանալուս հետ էդ հոբին մոռացվեց-գնաց, մինչև մի քանի տարի առաջ հանկարծ չհիշեցի ու չուզեցի նորից ներկելով զբաղվել: Անգամ Ակումբի հատուկ հանդիպումներ էինք կազմակերպում, տուփերով մատիտներ ու ներկելիքներ բերում, Վեսթի սեղաններին փռում ու խմբակային ներկում: Էդ տարի ծնունդիս լիքը ներկելիքներ նվեր ստացա: 

Էդպես էսօր էլ վերջապես ներկելիք գնեցի և ուրախ-ուրախ եկա, որ ներկեմ: Երևում է` խելոքացել եմ: Խոտը կանաչ ներկեցի, երկինքը` կապույտ: Բայց չէ, չդիմացա: Վերջը ոչխարին նարնջագույն սարքեցի: