Անվերնագիր

Արդեն մի քանի շաբաթ է, ինչ աղջիկը սկսում էր համոզվել, որ աշխարհում երբեք-երբեք չեն գտնվում այնպիսի երկուսը, ովքեր մյուս բոլոր-բոլորից իրար են ընտրում եւ ապրում են մի ամբողջ կյանք՝ մեկը մյուսին կատարելապես լրացնելով, երբ պատուհանից անձրեւոտ երեկոյին նայելիս մի անսովոր պատմություն հիշեց։

Քաղաքում մի մարդ էր ապրում, ով տարօրինակ մի սովորություն ուներ․ լվանում էր հագուստը, կախում պարանից, չորացնում, հավաքում, իսկ հաջորդ օրը մարդիկ տեսնում էին, թե ինչպես է նա պատուհանի մոտ կանգնած կրկին պարանին շարում երեկվա հագուստը՝ նորից թաց վիճակում։
Շենքի մեծերն ասում էին, որ նա այսպես լվանում-չորացնում է իր հագուստը ամեն օր, արդեն մի քանի տարի՝ սկսած այն օրվանից, երբ կինը թողեց նրան։

Եւ աղջիկը, ով մի անձրեւոտ երեկո պատուհանի մոտ կանգնած դուրս էր նայում ու հիշում այդ անսովոր պատմությունը, մտաբերեց նաեւ, որ շենքի մեծերը պնդում էին, թե այս տարիների ընթացքում այդ մարդու հարեւանը, ով բնակվում էր ներքեւի հարկում, հավանաբար հասցրած կլիներ տարբեր տեղեր բողոքելով մի քանի անգամ ազատվել նրանից (չէ որ օրվա մի մասը գիշեր էր, իսկ մյուս մասը լցված էր խավարով, որը արդյունքն էր լվացքով պաշարված պատուհանների, եւ ընդհատվում էր խիստ հազվադեպ՝ սավանների, ծածկոցների, տաբատների եւ վերնաշապիկների արանքից ներս խցկված թույլ ճառագայթներով), եթե չլիներ էլ ավելի տարօրինակ սովորության տեր մի մարդ։

Նա, ով ապրում էր մարդու հարեւանությամբ, սիրում էր, երբ պատուհանը ծեծում էին վերնաշապկի թեւքերն ու տաբատի ծայրերը՝ իր ամենօրյա հյուրերը, որ պատուհանից տեսակցության էին գալիս իրեն ու իր մանեկեններին, եւ հետո դառնում էին նկարներ։