Ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի հետ մարդիկ քիչ հույսեր են կապում

Ընդդիմադիր քաղաքական ուժերը անկարող լինելով գտնել երկիրը վերափոխման տանող ուղին, թերմտածված պայքարի արդյունքում ունեցան հեղինակության անկում այն աստիճանի, որ մարդիկ նրանց հետ քիչ հույսեր են կապում: Ասպարեզը հիմա քաղաքացիական նախաձեռնություններինն է: Սոցիալական խնդիրների լուծման առումով գուցե թե ճիշտ մարտավարություն է, բայց քաղաքական հարցադրումներն են մնում անարձագանք, և այն տպավորությունն է ստեղծվում, թե մենք «միայն հացիվ» ժողովուրդ ենք:

Ահավասիկ՝ մեզ բառի բուն իմաստով քշում են Մաքսային Միություն, որտեղ ո՛չ կարգին արժեհամակարգ կա, ո՛չ ինքնության պահպանման երաշխիք, բայց ահա հանրությունը մունջ է այնպես, ասես ի՛ր ճակատագիրը չէ, որ որոշում են հյուսիսներում:

Կամ այս մեկը՝ մի քանի օրից մարտիմեկյան սպանդի վեցերորդ տարին է լրանում, սակայն մի քանի հարյուր մարդուց բացի դա այլոց չի հուզում: Իսկ ահա կենսաթոշակային փոփոխությունների դեմ պայքարը, որ հաջող մեկնարկ ուներ մայրաքաղաքում, արդեն տեղափոխվում- թափանցում է շրջաններ: Խոսք է գնում համազգային գործադուլ իրականացնելու մասին: Ու երևի թե ստացվի:

Ինչ խոսք, գովելի է, որ կա նման ակտիվություն, որը վկայում է այն մասին, թե հանրությունը վերջնականապես չի տրվել թմբիրին: Բայց երբ զննում ես հանրության ընդհանրական պատկերը, ապա այն մխիթարող չէ և տպավորություն է ստեղծվում, թե մենք շարժվում ենք տեղից միայն այն դեպքում, երբ մեր գրպանին են կպնում: Բայց չէ՞ որ մարդը գրպանից զատ նաև անձնական ու ազգային արժանապատվության զգացում է ունենում: