Աշխարհի 10 ամենաանողոք գիտնականները, որոնց սատանայական գիտափորձերը սարսուռ են առաջացնում

 10  Լաուրետա Բենդեր

1940-ականներին և 1950-ականների սկզբներին Լաուրետա Բենդերը նյարդաբան և հոգեբույժ էր աշխատում Բելեվյու հիվանդանոցում: Նա առաջինն է, ով երեխաների վրա փորձարկել է էլեկտրաշոկով բուժման մեթոդը: Նա իր փորձարկումների համար ընտրում էր այն երեխաներին, ում մոտ աուտիզմ էր ախտորոշվել: Ինքնագոհ Բենդերը չէր ընդունում ոչ մի քննադատություն և հրապարակայնորեն հպարտանում էր իր հաջողություններով. նրան հաջողվում էր էլեկտրաշոկի մեթոդով բուժել անգամ 4 տարեկան երեխաներին: Սակայն իրականում ամեն ինչ այնքան հարթ չէր ընթանում, ինչպես Բենդերն էր ներկայացնում: Բելեվյուի փակ դռներից այն կողմ Բենդերի մեթոդներով բուժվող երեխաների մոտ նկատվում էր կատատոնիա: Նրա պացիենտներից շատերը չափահաս տարիքում բանտ էին ընկնում, ինքնասպանություն գործում, իսկ նրանց ծնողները նկատում էին, որ իրենց երեխաները կործանված մարդիկ էին: Այն երեխաները, որոնք ստիպված էին եղել բուժում անցնել այս բժշկի մոտ, հետագայում նկարագրում էին այն սարսափելի պայմանները, որոնց իրենք ստիպված էին դիմակայել բուժման ընթացքում: Բելեվյու հիվանդանոցում նրանց ստիպում էին երգել ու երջանիկ ձևանալ, մինչ նրանց այս վայրագ մեթոդով «բուժում» էին:  Երեխաներին այնքան ժամանակ էին էլեկտրաշոկի ենթարկում, մինչև նրանց մոտ ջղաձգության նոպաներ էին սկսում կամ նրանք կորցնում էին գիտակցությունը: Երբ երեխաներն ուշքի էին գալիս, նրանց կոնֆետ էին տալիս: Բենդերի մոտ բուժում անցածներից շատերին սխալմամբ էին ախտորոշել աուտիզմով կամ շիզոֆրենիայով: Հետագայում պարզվել էր, որ նրանք իրականում չեն տառապում այդ հիվանդություններով: Բենդերը ավելի ուշ իր բուժման մեթոդներն ընդլայնեց և սկսեց LSD տալ իր հիվանդներին:

Ի վերջո, Կրուգմանը և նրա հետազոտական թիմը եզրակացրին, որ այն երեխաները, որոնց նրանք վարակել էին հեպատիտով, ավելի մեղմ ախտանշաններ ունեին, քան նրանք, ովքեր առանց արհեստական միջամտության էին վարակվել այս հիվանդությամբ:

Արդարանալու համար Կրուգմանն ու իր թիմակիցները նշում էին, որ բնակչության շրջանում հեպատիտն արդեն իսկ չափազանց տարածված էր, ուստի նրանք առանձնապես մեծ ռիսկի չէին դիմում, այլ պարզապես վարակում էին երեխաներին այն հիվանդությամբ, որով նրանք վաղ թե ուշ վարակվելու էին: Կրուգմանին քննադատողները պնդում են, որ որևէ մեկին դիտավորյալ նման հիվանդությամբ վարակելն անընդունելի է: Նրանք նաև ասում են, որ դա խարդախ հետազոտություն էր, քանի որ երեխաների ծնողներին տեղյակ չէին պահել, թե ինչ վտանգներով է հղի նման հետազոտությունը: Բացի այդ, ժամանակը կարող էր ավելի արդյունավետ կերպով օգտագործվել, եթե հետազոտող բժիշկները զբաղվեին հեպատիտի բուժմամբ և ոչ թե տարածմամբ:

Իրեն հուզող հարցերի պատասխանները ստանալու համար Համփրեյզը ծանոթացավ նույնասեռականների հետ և բաղնիքում ստանձնեց դիտորդի դերը: Մինչ տղամարդիկ իրար հետ սեռական կապի մեջ էին մտնում բաղնիքի սենյակներից մեկում, Լոդը հետևում էր, որպեսզի հանկարծ ուրիշ մարդ ներս չմտներ: Համփրեյզը ընկերացավ այդ տղամարդկանցից շատերի հետ և նրանց համոզեց կիսվել իր հետ իրենց կյանքի մասին տեղեկություններով՝ առանց նրանց տեղյակ պահելու, թե ով էր ինքը և ինչով էր իրականում զբաղված բաղնիքում: 

Համփրեյզը հետևում էր այն տղամարդկանց, որոնք նրան չէին պատմում իրենց անձնական կյանքի մասին: Հետագայում նա կերպարանափոխվում էր և նրանց ներկայանում իբրև առողջապահական ծառայության հարցազրուցավար: Հարցազրույցի ընթացքում նա փորձում էր կորզել իրեն հուզող հարցերի պատասխանները, որոնք նախկինում չէր կարողացել ստանալ: Երբ հետազոտությունը հրապարակվեց, հասարակական դժգոհության ալիք բարձրացավ: Մարդիկ նշում էին, որ Համփրեյզը մարդկանց մասնավոր կյանքի մասին տեղեկությունները հանրայնացնելու իրավունք չուներ:

Ասում են, որ սկզբում Վիլյամը ինքն է գնացել գերեզմանատներ՝ այնտեղից նոր թաղված դիակներին գողանալու համար: Շուտով Վիլյամը դիակներ մատակարարելու ավելի հեշտ եղանակ է գտել: Նա կապեր է հաստատել գերեզմանների գողերի հետ, ովքեր էլ նրա կարգադրությամբ դիակներ են գողացել: Հանթերը մահացավ 1739 թ.-ին, և նրա աշակերտները հետազոտական նպատակներով հերձեցին նրա դիակը:

Որոշ աղբյուրներում Յուջին Սանգերը ներկայացվում է իբրև հերոս, իսկ այլ աղբյուրներում՝ իբրև հրեշ: Ցինցինատիի համալսարանը անգամ նրա անվամբ կրթաթոշակային հիմնադրամ ունի: Այս համալսարանում նա համարվում է միջուկային բժշկության առաջամարտիկ: Համալսարանի աշխատակիցները խնամքով թաքցնում են այն փաստը, որ նրա հետազոտական մեթոդները, մեղմ ասած, վիճելի են: 1960-ականներին Յուջինը ճառագայթման ենթարկեց քաղցկեղով հիվանդ ավելի քան 90 հիվանդների: Նա ասում էր, որ այդ քայլին գնացել է հիվանդության բուժման եղանակը գտնելու և հիվանդների վիճակը թեթևացնելու համար:   

Սակայն, իրականում այդ հետազոտությունը պատվիրված էր և հովանավորում էր Պենտագոնի կողմից: Հետազոտության նպատակն էր պարզել, թե որքան ճառագայթման մարդ կարող էր ենթարկվել, մինչև որ կկորցնի ֆունկցիոնալությունը: Հետազոտության սուբյեկտներն աղքատ մարդիկ էին, ովքեր հիմնականում պատկանում էին բանվոր դասակարգին: Նրանց 60 տոկոսը սևամորթ էր: Ճառագայթման ենթարկված հիվանդներից 21-ը մահացան առաջին ճառագայթումից մի ամիս հետո ընկած ժամանակահատվածում: Յուջինն ասաց, որ միայն հինգ հոգի էին մահացել ճառագայթման հետևանքով, սակայն հետագայում խոսքը փոխեց և ասաց, որ սուբյեկտներից ոչ մեկը ճառագայթման հետևանքով չէր մահացել: Այս գիտափորձը սուր քննադատության արժանացավ, քանի որ Յուջինը իր սուբյեկտներին չէր զգուշացրել, որ նրանք կարող էին մահանալ ճառագայթումից: 

Երկրորդ մասը կարող եք կարդալ այստեղ: