Ի՞նչ է նշանակում Խրիմյան Հայրիկի «երկաթե շերեփի» արտահայտությունը

Շատերն են լսել Խրիմյան Հայրիկի «երկաթե շերեփի» մասին, բայց քչերը գիտեն պատմության մյուս մասը: Իսկ այն այսպիսին է.

Երբ Խրիմյան Հայրիկը, որպես Բեռլինի կոնգրես մեկնող հայկական պատվիրակության ղեկավար, գնում է Եվրոպա, նրան հարցնում են` ինչպես պետք է կատարեք ձեզ հանձնարարված դիվանագիտական առաքելությունը, եթե եվրոպական ոչ մի լեզու չգիտեք: Իսկ նա պատասխանում է` «Ես պիտի խոսեմ մի լեզվով, որը համաշխարհային լեզու է. ես պիտի լացեմ»:
Կոնգրեսից հետո, իր տպավորությունները նա ասյպես էր կիսում` «Բեռլինի մեջ բոլոր հպատակ ազգերին հոգեճաշ հարիսա էին բաժանում: Ինձ ուղարկել էիք, որ հայերին հասնող բաժինը վերցնեմ բերեմ: Բոլորը երկաթե շերեփով վերցրին տարան իրենց բաժինը, իսկ իմ շերեփը թղթից էր, որը հարիսայի մեջ լխճվեց, ընկավ մեջը: Ինձ ոչինչ չհասավ և ես ձեռնունայն վերադարձա»:

Հ. Գ. Բոլոր լացողների, խնդրողների շերեփները միշտ թղթից են լինելու: Դա պետք է հասկանար Խրիմյան Հայրիկը: Մի բան, որ հիմա էլ չեն հասկանում մերոնք: