Սեպտեմբերի 11-ից մինչև 17-ը հանդիպող կիրակի օրը (այս տարի սեպտեմբերի 14-ին) Հայ Առաքելական եկեղեցին նշում է Խաչվերացի տոնը՝ Սուրբ Խաչի գլխավոր և եկեղեցու հինգ տաղավար տոներից մեկը:
Տոնը նվիրված է Տիրոջ խաչափայտը պարսկական գերությունից Երուսաղեմ վերադարձի և Գողգոթայում կանգնեցման ու փառաբանության հիշատակին: Խաչվերաց նշանակում է խաչը վեր բարձրացնել:
Խաչվերացին հայ հավատավոր ժողովուրդը բազմաթիվ ուխտագնացություններ է կատարում, հատկապես Սուրբ Խաչի անունը կրող սրբավայրեր:
Հայ ժողովրդի շրջանում Խաչվերացը անվանվում է նաև Սըրբխեչ։
Խաչվերացի կամ Սըրբխեչի նախօրեին` շաբաթ օրը, կանայք խմորեղեն են պատրաստում, տղամարդիկ` ուլիկ մորթում ու պատրաստում թոնրում: Տոնը կոչվել է նաև Ուլնոց:
Խորոված ուլիկը կոչվում է «խրովու» կամ «խորովու», իսկ ուլիկի ճարպով եփված ձավարի փլավը` «քաշկակ» կամ «քաշովի»:
Ժողովրդական ավանդության համաձայն՝ ուլիկի միսն ու ձավարով փլավը այդ օրվա առանձնահատուկ ուտելիքներն են։
Խաչվերացի տոնին բոլոր եկեղեցիներում կատարվում է խաչի բարձրացման հանդիսավոր արարողություն, իսկ կիրակի երեկոյան Խաչվերացի թափորը զարդարված խաչով շրջում է եկեղեցու 4 կողմերը։ Խաչ, որով պտտվում են եկեղեցու 4 կողմերը, զարդարված է լինում գույնզգույն ծաղիկներով և ռեհանով, իսկ եկեղեցու 4 կողմերում պտտվելն էլ ունի իր նշանակությունը․ այդ ամենը արձագանքն է Խաչափայտի՝ գերությունից հետ դարձնելիս Հայկական լեռնաշխարհով դեպի Երուսաղեմ տանելը:
Քահանան խաչակնքում և օրհնում է աշխարհի չորս կողմերը՝ խաղաղություն հայցելով Աստծուց և վարդաջուր է ցողում հավատացյալների վրա: Արարողությունից հետո սկսում է երեկոյան ժամերգությունը:
Խաչվերացի օրը չեն այցելում ննջեցյալների շիրիմներին, քանի որ տոն է, փոխարենը կարելի է այցելել հաջորդող երկուշաբթի օրը՝ մեռելոցին։
