Արուսի միսը
Անդրադառնալով Ադրբեջանի վայրագ պահվածքին ու այդ կոնտեքստում երկխոսության անհրաժեշտության խնդրին՝ ՔՊ-ական Ջուլհակյան Արուսն ասել է.«…Ես, որպես քաղաքական գործիչ, ես մարդ եմ՝ միսուարյունից և պարբերաբար, երբ ականատես եմ լինում մեր հարևանների՝ մեղմ ասած պատերազմական հանցագործություններին և ոչ խաղաղասիրական գործողություններին, ինձ մոտ էլ է բավականին մեծ սթրեսային վիճակ առաջանում, ես էլ շատ ծանր եմ տանում. ես էլ միսուրյունից մարդ եմ: Բայց ես հասկանում եմ նաև, որ եթե մենք չենք շարունակում խոսել և լեզու փորձել գտնել իրար հետ, երկուստեք վիճակը լավ չի լինելու»:
Ադրբեջանի դարդով տապակվող Արուսի խոսքերն առաջին հայացքից կարող են տրամաբանված թվալ, սակայն իրականում դրանցում ոչ մի տրամաբանություն էլ չկա: Իսկ չկա, քանի որ բոլորի աչքի առաջ է Հայաստանի նորանկախ շրջանի վերջին չորս տարվա չափազանց դառը փորձը: Բանն այն է, որ պրակտիկան ապացուցում է, որ Նիկոլի ու Ալիևի միջև ծավալվող երկխոսությունը ոչ թե մեղմում, այլ միայն թեժացնում է իրավիակը: Ամենացցուն ապացույցը 44-օրյա պատերազմն է, որը չէր լինի երբեք, եթե Նիկոլը, Ալիևի հետ իզուր ժամանակ սպանելու փոխարեն, գործեր՝ ստորագրեր նախաստորագրվածը, որի պայմաններն այսօրվա պրիզմայով դիտելիս ուղղակի երանություն են թվում:
Պատերազմից հետո էլ, կյանքը ցույց տվեց, երկուսի միջև երկխոսությունը որքան երկարում է, այնքան է՛լ ավելի իրական է դառնում նոր պատերազմի վտանգը. Ալիևը ոչ թե հետ է կագննում Հայաստանը գրավելու մտքից, այլ է՛լ ավելի է լկտիանում:
Հարց՝ միսուարյունից Արուսին՝ ինչո՞ւ է այդպես:
Արուսը, իհարե, այս հարցն անպատասխան կթողնի, բայց նրա փոխարեն մենք կտանք դրա հիմանվոր լուսաբանումը. կապիտուլյանտի հետ ոչ ոք հավասար երկխոսության մեջ չի մտնում, այլ հանդես է գալիս ալֆա որձի դերում՝ մարդա մեկի հետույքը բռնաբարելով այնքան, որ ճողվածքն անխոււսափելի է դառնում:
