Տորիչելյան դատարկություն է իրենից ներկայացնում Վահրամի անիմաստ «բաժակաճառերը»: Դրանում համոզվելու համար հարկավոր է ընդամենը նայել մեր երկրի գիտակրթական ոլորտի վիճակին, դրանում զբաղվածություն ունեցող մարդկանց սոցիալական ստատուսին ու նյութատեխնիկակական ապահովության մակարդակին, հասարակության մեջ գիտնականի, ուսուցչի, մտավորականի հանդեպ առկա իրական վերաբերմունքին: Եթե մի երկրի կառավարություն բացարձակ ռեկորդակիր կարող է համարվել իր կազմում ունեցած տհասների ու «չուժոյ պախմելների» քանակով, ապա ի՞նչ գիտության կամ դրա արժեքի գիտակցման մասին կարող է խոսք լինել: Կոնկրետ մանկավարժական կադրերի սով է դպրոցներում՝ ցածր աշխատավարձների պատճառով, պրոֆեսորադասախոսական կազմի վիճակն էլ նախանձելի չէ: Գիտությունը մեռնում է մեր երկրում, ու պրոցեսն անդառնալի է դառնում՝ անկախ նրանից, թե տարվա ընթացքում քանի փառատոն, մրցանակաբաշխություն, մրցույթ ու էլ՛ եսիմ ինչ կանցկացվի Վահրամի երկրում:
Մարդկանց վզին դրսից պլան են դրել, սրանք էլ, Ջհանգիրյան Գագոյի ոգու կրողները լինելով, վզին դրածը հետները ման են տալիս՝ այստեղ-այնտեղ կապիկություն անելով: Ինչպե՞ս կարող է գիտություն զարգանալ մի երկրում, որը լրիվությամբ արտաքին կառավարման տակ է գտնվում. ինչո՞ւ պետք է օտարները ի դեմս Հայաստանի նոր կոնկուրենտ ձեռք բերելու հարցում շահագրգիռ լինեն: Շատ-շատ այստեղից ուղեղներ ներմուծեն իրենց երկրներ՝ դրանց զարգացումն է՛լ ավելի անկասելի դարձնելով:
Սուվերենիտետի խնդիր ունենք…
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/458
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել