Փաստորեն՝ Սևանի դպրոցում կատարվածը չպետք է համարել մասնավոր դեպք կամ թյուրիմածություն. գաղափարը միանգամայն իշխանահաճո է՝ հարստացված «խաղաղության դարաշարջանի» ուրույն տարրերով:
Իսկ թե ինչու Գրիգորյան Քրիստինեն ոչ մի վատ բան չի տեսնում փաստացի ֆաշիստական պետության՝ հայ մանուկների շրջանում իրականացված գովազդում, երկար-բարակ բացատրելն անիմաստ է: Ամեն ինչ պարզ է. դա տեղավորվում է նոր Հայաստանի նոր արտաքին քաղաքականության դոկտրինի տրամաբանության շրջանակներում, երբ թշնամիները հռչակվում են՝ բարեկամներ, բնական դաշնակիցներն էլ թշնամացվում են: Ընդ որում՝ սա՝ մի դեպքում, երբ «բարեկամ» հռչակվող թշնամի երկրում հայ երեխա սպանելուն կողմ են արտահայտվում հասարակության բոլոր անդամները (այդ մասին մի հայտնի բլոգերական հարցում կար արված): Արժի՞ թվարկել այն արմենաֆոբ երևույթների անվերջանալի շարանը, որով Ալիևը շարունակում է կերակրել իր հասարակությանը:
Փաստն այն է, որ Հայաստանում չկա երկրին սպառնացող մարտահրավերներին ու վտանգներին ադեկվատ իշխանություն: Նույն ՄԻՊ-ն, օրինակ, փոխարենն Ադրբեջանի դրոշի կամ խոհանոցի թասիբին կանգնելու, լավ կաներ՝ մանրամասներ հաղորդեր Ադրբեջանում հայ գերիների վիճակից. ե՞րբ են վերադանալու տուն ու քանիսը:
Բայց դա ինչ թեմայա, որ մի հատել էլ շեղվեն բուն օրակարգից…
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/300
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել