Ծովիկի ողջ պրոբլեմն այն է, որ չունենալով բանկանություն՝ ինքն իրեն բանականների շարքին է դասել՝ ընկերուհու պես, ու հենց այստեղից էլ սկսվել է տրագեդիան: Փորձելով եղծել Արմեն Գևորգյանի ասելիքը, եղծվել է հենց ինքը՝ բացահայտելով պատերազմի բուն պատճառը:
Ծովոն, հռետորական հարց բարձրացնելով պատերազմել-չպատերազմելու մասին, հասարակության հայրենասեր սեգմենտի բերանը փորձում է փակել՝ երեսով տալով բանակի ներկայիս վատ վիճակը, որի շտկման ուղղությամբ իր կուսակից Սուրիկը մատը մատին չի տվել:
Ադբեջանցիներն արդեն բարձրացնում են անկլավների թեման՝ հայտարարելով վերադարձվելիք առնվազը 7 բնակավայրերի մասին՝ ՀՀ սուվերեն տարածքում գտնվող: «Քյարքիի» ու մնացյալի թեման են բացում՝ պահանջելով Ծովիկի ներկայացրած իշխանություններից ոչ միայն Արցախը ճանաչել՝ Ադրբեջանի տարածք, այլև ՀՀ սուվերեն տերիտորիայից հսկայական կտորներ կտրել-տալ իրենց, որ իրենք գոհ մնան ու Ծովիկին գիշերները չայցելեն: Ու որպեսզի Ծովիկին չայցելեն ադրբեջանցի սոված ասկյարները (բառիս սեռական իմաստով), ազգը պարտավոր է տալ այն, ինչ թուրքերն ուզում են. հո չե՞ն պատերազմելու այսպիսի վատ բանակով:
Իրականում պատերազմը Նիկոլին հարկավոր էր՝ չեզոքացնելու հայկական բանակի գործոնը տարածաշրջանում: Նիկոլին ոչ միայն պետք էր տալ այն, ինչի մասին Ալիևը երազում էր, այլև տալ այնպես, որ հետո հետ պահանջելու ո՛չ հնարավորություն լինի, ո՛չ էլ հավես:
Միայն մի բանի հավես է մնացել՝ անդադար վիրավորել, ճանկռել ու ճիպոտել Ծովիկի «բանականությունը»:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/205
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել