168.am-ը գրում է․
Ադրբեջանաթուրքական ագրեսիայի հետևանքով Արցախի շատ բնակավայրեր օկուպացվեցին, որոնցից մեկը նաև Հադրութն էր, ու տեղացիները, այդ թվում՝ 20-ամյա Մարիամի ընտանիքը, որ կորցրեց ամեն ինչ, հայտնվեցին այս կամ այն շրջանում՝ առանց հագուստի, գումարի:
«Ես սովորում եմ «Ատեքս» նորաձևության կենտրոնում, հայրս դերձակ է, Հադրութում կրպակ ուներ, հիմա տանը միասին աշխատում ենք, ինքը ձևում է, ես կարում եմ: Որոշել եմ իմ սովորածը կիրառել, օգնել ընտանիքիս: Վաճառել կարծես թե ստացվում է: Ես հիմա երազում եմ փոքրիկ արտադրամաս ունենալու մասին:
Ես խորհուրդ եմ տալիս բոլոր աղջիկներին՝ գնացեք նման դասերի, մի՛ ալարեք՝ ասելով, որ ձեզ պետք չէ: Համացանցում ժամանակ անցկացնելու փոխարեն՝ հաճախեք տարբեր խմբակներ, սովորեք, մեկ օր հաստատ պետք կգա»,- նշեց Մարիամը:
Աղջնակն անկեղծացավ՝ Հադրութը մտքից չի կարողանում հանել, կարոտում է ամեն ինչ:
«Գիտեք, շատ եմ կարոտում իմ տունը: Հուսով եմ՝ մի օր հետ կբերենք Հադրութը, ու կգնամ այնտեղ ապրելու: Հիմա տեղ չունեմ գնալու: Պատերազմից հետո գնացի Ստեփանակերտ, մենակ վախ կար իմ մեջ: Թուրքի դրոշը տեսա, ու ասես սրով խոցեին սիրտս: Ժամանակ է պետք, որ անցնի այդ վախը: Երեք տուն ենք կորցրել. երկուսը մեր տներն էին՝ Հադրութում, երրորդը պապիկիս տունն էր՝ Տումիում: Չնայած հիմա կոտրված եմ, բայց հույսս չեմ կորցնում: Թող ուժեղ լինեն մեր մայրերը, աղջիկները, թող արարեն, ստեղծեն: Կյանք է, ինչ արած, դժվարությունները մարդու համար են, պայքարել է պետք ու նորից երազել»,- եզրափակեց մեր զրուցակիցը:
