Այսօր ԱԺ դահլիճում գերագույն գլխավոր դավաճանի դրսևորած ամբարտավան կեցվածքն ու հնչեցրած հայհոյելի մտքերն իմ առանձին ընկերների ու մտերիմների մոտ որոշ առումով բերել է «թևաթափության» զգացման։
Այս առթիվ մի քանի բան ունեմ ասելու.
1) Ի՞նչ էիք ակնկալում։ Ակնկալում էիք՝ հայրենիքի գերագույն դավաճանը դրսևորեր վեհ կեցվածք ու վերջապես սկսեր պաշտպանել ազգային ու պետական շա՞հ։ Իրո՞ք նման բան էիք ակնկալում գերագույն դավաճանից։
2) Այդ անձնավորությունը կատարել է ամենածանր հանցանքը, որ հայ մարդը կարող էր պատկերացնել ամենադաժան մղձավանջում։ Արդեն կատարել է։ Ու նա լավ գիտի, որ կործանված է։ Իսկ ի՞նչ կարող է նա փոխել։ Միայն կարող է կործանել Հայաստանը, որ միայնակ չկործանվի։ Մասնագետներն ասում են՝ շատ ստանդարտ մտածողություն է ստահակների համար։
3) Բա մե՞նք ինչ պիտի անենք։ Պիտի պայքարենք ու երբեք-երբեք-երբեք չվհատվենք։ Չէ՞ որ եթե պայքարում ես արժանապատվությանդ համար, ապա վհատվել պարզապես հնարավոր չէ։ Ու ոչ էլ հնարավոր է համակերպվել։ Կընկնե՞նք, վեր կկենանք։ Կկորցնե՞նք ուղին, նորը կհարթենք։ Կհոգնե՞նք, դադար կվերցնենք ու նոր ուժերով կսկսենք։
Հ.Գ. Ո՛չ գերագույն ստահակը, ոչ էլ հատկապես նրա ուսապարկերի բրիգադն այլևս երբեք չեն ունենալու հանգստություն։ «Հանուն ոչնչի» ուղիղ թշնամու յաթաղանի վրա ուղարկած մեր հազարավոր եղբայրների արյունը նրանց երբեք հանգիստ չի տալու, ոչ էլ հայի այրվող շեների ու այգեստանների ծուխն է հանգիստ տալու նրանց։
Նրանք ամենադժբախտ մարդիկ են մեր երկրում, իսկ նրանց ամբարտավան քրքիջn ընդամենը «Ո՞ւր է եղբայրդ, Կայե՛ն» հարցադրող ձայնը լռեցնելու համար է։ Նրանք շատ լավ գիտեն, որ մինչև վերջին շունչը ամեն-ամեն օր սպասելու են Աստծո դատաստանին։ Իսկ Աստծո դատաստանը, ինչպես գիտենք, հաճախ գալիս է մարդկա՛նց ձեռամբ։
Հ.Գ.2. Եթե դեռ չենք սկսել մեր երազանքների վերանվաճման ուղին, ուրեմն դեռ դրա ժամանակը չի եկել, ու դեռ արժանի չենք այդ ճանապարհին։
Հ.Գ.3. Ուզո՞ւմ եք հասկանալ՝ ինչ է զգում այդ զրահաբաճկոնով թշվառը, կարդացե՛ք Խորխե Լուիս Բորխեսի «Սպասում» կարճ պատմվածքը։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել