Առաջին նկարում «Էրատո» կոչված խեղկատակության հրամանատարն է, հող հանձնող, հային դավաճանող իկոլի կինը։ 3 օր ա՝ պատերազմն ավարտվել ա, մի ստորագրության պատճառով տղերքը դուխաթափ հետ են եկել, ինքը դեռ ինչ-որ էլիտար դիրքում ա, ֆենած մազերով, թևնոցներով, ժպիտը դեմքին։ Ասում ա՝ դիրքն ենք պահում։ Ինչ դիրք ա, որտեղ, ոչ մեկ չգիտի։
Երկրորդ նկարում Շուշիի պաշտպանության համար մղվող վերջին մարտի զինվորներից ա։ Ինքը հայրենիք ա կորցրել, հող ա կորցրել։ Զրույցում ասում է՝ ամեն սանտիմետրը կարևոր է մեզ համար։ Խոսում է տեսախցիկի առաջ ու չի կարողանում զսպել արցունքները։ 40-50 տարեկան տղամարդն էրեխու պես լաց ա լինում իր հողը կորցնելու համար։
3 օր ա՝ արցունքներս կոկորդիս են։ 3 օր ա՝ ատամներս սեղմած զսպում եմ ինձ, որ էդ ցավը կողքիններս չտեսնեն։ Ու մեկ էլ տեսնում եմ սրանց ուրախ ռեխը, անհայրենիք դավաճանների սատարումները, ու սիրտս պայթում ա։
Փաշինյանն ու իր կինը թքեցին ձեր երեսին, ծախեցին ու հայաթափեցին ձեր հայրենի հողը, իսկ դուք սատարում եք դրանց։ Անիծված լինեք դուք դրանց հետ միասին։ Կյանքիս մեջ առաջին անգամ անիծում եմ, որովհետև հակառակ դեպքում սիրտս կպայթի ձեր անտարբերությունը տեսնելով։
Դուք հայ չեք, դուք Արցախին արժանի չեք։ Դուք էս օդը շնչելուն արժանի չեք։ Արցախը ձեզ շատ էր։ Երկիրը ձեզ շատ ա։
