Tert.am-ը գրում է.
Զաքարը մեկ տարի և 9 ամիս է, ինչ վերադարձել էր իր ծառայությունից: Սեպտեմբերի 29-ին գնաց, կամավորագրվեց ու նույն օրը մեկնեց ռազմաճակատ: Ասաց՝ գնամ, գամ, որ ծնունդս Բաքվում նշենք: Հոկտեմբերի 11-ին լրացավ նրա 23-ամյակը, հենց այդ օրն էլ զոհվեց: Tert.am-ին այս մասին պատմեց Արցախում հակառակորդի դեմ ծավալված մարտերի ընթացքում նահատակված Զաքար Սերոբյանի մորաքրոջ դուստր Եվա Մակարյանը:
Զաքարը Երևանից էր, սովորում էր ՀՊՏՀ Ֆինանսական ֆակուլտետի 3-րդ կուրսում: Շատ նպատակներ ուներ, շատ լավատես էր, հացի փուռ էր սարքում, կիսատ մնաց: «Զաքարն աչքի է ընկեր իր հայրենասիրությամբ: Ամեն առավոտ նրա դրած երգերով էինք արթնանում, միշտ ազգագրական էր լսում ու հավասար երգում: Երբ ընկերներով բանավիճում էինք ու մեկն ասում էր, թե Հայաստանից գնալ է ուզում, միշտ ասում էր՝ ո՞նց կարող է մարդն իր հայրենիքից գնալ: Մեզ չէր թողնում, որ ուրիշ երգեր լսեինք մեքենայի մեջ. միշտ հայրենասիրական»:
Հերոսն իր հայրենասիրությունը ցույց է տվել նաև առաջնագծում: Զինակից ընկերները պատմել են, որ Զաքարն իր նոր անունն ուներ այնտեղ, նրան «Փոքրիկ Սպարապետ» էին անվանում: Քույրն ասում է՝ ժպիտն իսկապես շատ նման է եղել Վազգեն Սարգսյանին և նաև նրա պես արագ էր խոսում:
Զաքարն առաջնագիծ է մեկնել այս խոսքերով՝ «եթե ես չգնամ, մյուսը չգնա, ամեն մեկս մեր մասին մտածենք, բա ո՞վ է մեր հողը պաշտպանելու»: «Նահանջի հրաման է եղել, չի լսել, երկրորդ գծից բարձրացել է առաջին գիծ, որպեսզի մենակ չթողնի հրամանատարին և այնտեղ էլ երկուսով զոհվել են»:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
