Կապարը ծանր մետաղ է, դյուրահալ է և արծաթափայլ: Այն ունի հատկություն՝ օրգանիզմում կուտակվելու և երկար ժամանակ իր մասին «զգացնել չտալու»:
Հին Հռոմում շատ քչերը գիտեին կապարի մասին: Այնտեղ տեղյակ էին միայն, որ կապարի ացետատը ուտեստներին և գինուն աստվածային համ է տալիս: Այս նյութը հիմնականում օգտագործում էին խոհարարներն ու գինեգործները:
«Կապարե շաքարավազը» Հին Հռոմում ամենաշատ կիրառվող սննդային հավելումն էր: Ոչ ոք չգիտեր, որ «համեղ» ու սպիտակ փոշին թունավորում էր օրգանիզմը, և դեռևս չծնված փոքրիկներին հիվանդացնում թերմտությամբ, իսկ կանանց՝ անպտղությամբ:
Իսկ գինեգործները, բացի նրանից, որ գինի պատրաստելիս օգտագործում էին կապարե շաքարավազ, նաև խաղողը եռացնում էին հատուկ կապարե տարաներում:
Հին հռոմեական ճաշատեսակների 20%-ը պատրաստվում էր կապարե շաքարավազով:
Կապարի ացետատն անգամ մինչև վերջերս օգտագործվում էր կոսմետիկ միջոցների պատրաստման մեջ, սակայն բարձր թունավորության պատճառով արգելվեց: