Եթե կարծում եք, որ «բարի» նշանակում է «միամիտ», սխալվում եք: Փորձագետների կարծիքով՝ բարությունը խելացիության հիմնական հատկանիշներից մեկն է:
Այսինքն՝ բարի մարդիկ ամենախելացին են
Նյարդաբան Ռիչարդ Դևիդսոնն ասում է. «Առողջ ուղեղի հիմքը բարությունն է»: Նա բացատրում է, որ բարությունը ստիպում է մտածել ոչ միայն իր, այլև ուրիշների մասին: Ի վերջո, խելացիությունը սահմանվում է որպես «գիտելիք և հմտություններ ձեռք բերելու և կիրառելու ունակություն»:
Այսինքն՝ խելացի լինելը չի նշանակում պարզապես հիշել պատահական փաստեր, այլ առօրյա կյանքում քո գիտելիքների համար կիրառում գտնել:
Էգոիզմի, զայրույթի և ուրիշների հանդեպ արհամարհանքի համար շատ բան պետք չէ: Անել ամեն ինչ առանց ուրիշների մասին մտածելու: Նույնիսկ մանրէներն ու վիրուսները, որոնք ուղեղ չունեն, դա անում են. նրանք բազմապատկվում են, երբ ցանկանում են, նույնիսկ եթե դա սպանում է նրանց կրիչին:
Լավ մարդիկ հաճախ բարի գործեր են կատարում անձնական զոհողությունների հաշվին: Նրանք ծախսում են իրենց ժամանակը, փողը և ռեսուրսները ուրիշներին տալով այդ ամենը: Նրանք ի վիճակի են մտածելու և գիտակցելու, որ բարի գործերը կատարելագործում են ամբողջ աշխարհը և ոչ միայն նրանց փոքրիկ աշխարհը:
Դևիդսոնը միակ փորձագետը չէ, ով պնդում է, որ բարի մարդիկ ավելի խելացի են: Բազմաթիվ ուսումնասիրություններ ապացուցել են, որ միջինից չար մարդիկ ավելի ցածր ինտելեկտ ունեն:
Օրինակ՝ կանադական մի ուսումնասիրությունից պարզվեց, որ ռասիզմի և նախապաշարմունքների ենթարկված մարդիկ ավելի ցածր IQ են ունեցել, քան ավելի հանդուրժող մարդիկ: Չնայած այս ուսումնասիրությունն ի սկզբանե նախատեսված էր քաղաքական հայացքների պատճառների ուսումնասիրության համար, այդ արդյունքները լույս են սփռում հարցի երկու կողմերի վրա:
Փաստն այն է, որ ռասիզմի և նախապաշարմունքների հակվածությունը հաճախ թելադրված է փոփոխություններին հարմարվելու անկարողությամբ և սա ցածր ինտելեկտի ևս մեկ նշան է: Սթիվեն Հոքինգին հաճախ ցիտում են՝ ասելով. «Ինտելեկտը փոփոխություններին հարմարվելու ունակություն է»: Եվ սա միանգամայն տրամաբանական է․ փոփոխություն ընդունելու ունակությունը պահանջում է մտավոր ջանք:
