Համաշխարհային պատմության մեջ տեղ գտած բոլոր ոճրագործությունները, ցեղասպանությունները, պատերազմները, մարդկության դեմ հանցագործությունները հիմնականում կատարվել են բարձր ժողովրդականություն ունեցող առաջնորդների հրահագով՝ հանուն ԺՈՂՈՎՐԴԻ և ԺՈՂՈՎՐԴԻ անունից:
Այդ դաժան դիկտատորները, բռնակալները, միապետները, զինվորականները և քրմապետները իրենց նույնացրել են ԺՈՂՈՎՐԴԻ հետ, ինքնահռչակվել ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՀԱՅՐ, Աստծո ներկայացուցիչը երկրի վրա:
Ժամանակակից ժողովրդավարությունը քիչ առնչություն ունի անմիջական ժողովրդավարության հետ, քանի որ հիմնված է ներկայացուցչական ժողովրդավարության, ինստիտուցիոնալ համակարգի, սկզբունքների, արժեքների և իդեալների, զսպումների և հակակշիռների, իրավունքի գերակայության և օրենքի առջև բոլորի հավասարության, մարդու և քաղաքացու հիմնարար ազատությունների և իրավունքների վրա, որոնք սահմանափակված են պարտականությունների և պատասխանատվության համարժեք չափաբաժնով:
Իրական ժողովրդավարություններում ժողովուրդը ձևավորում է իշխանություն, և գնում իր առօրյա կյանքով ապրելու, իսկ այդ իշխանությունը ֆիքսված ժամկետում հանձն է առնում իրականացնել իր նախընտրական խոստումները՝ հաջորդ ընտրություններում կրկին վստահություն հայցելու համար: Ժամանակակից ժողովրդավարություններում մարդիկ ենթարկվում են ինստիտուտներին և համակարգերին, այլ ոչ թե դրանք հարմարեցնում իրենց ճաշակին և քմահաճույքներին:
«Նոր Հայաստանի» իշխանական երիտասարդների պատկերացումները ժողովրդավարության մասին մնացել են 19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի սկզբների ժամանակներում, երբ «ժողովրդի» անունից կարելի էր վերացնել մի ամբողջ ռասսա, էթնոս, ձևավորել անձի պաշտամունք և համազգային երկրպագման ծեսեր հորինել՝ «ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՀՈՐ» կերպարը շարքային մահկանացուների մտքում և հոգում վառ պահելու համար:
Սա խիստ վտանգավոր երևույթ է, և պետք է մերժել արհեստական հանրաքվեն՝ ասելով՝ տվել ենք իշխանություն, գնա, աշխատի, հաղթահարիր ներքին վախերդ ու բարդույթներդ, գտիր քո մեջ համարձակություն և իրագործիր որոշումներդ՝ առանց տեղի ու անտեղի «ժողովրդի» վրա հղում անելու:
