ԱՄՆ-Իրան հակամարտության հերթական սրացումն անցավ, և կոնֆլիկտը ինչ-որ ժամանակով կարծես թե թևակոխեց քրոնիկ փուլ:
Ստեղծված դադարից Հայաստանն ու Արցախը պետք է մաքսիմալ օգտվեն ճիշտ հետևություններ անելու համար:
1. Հունվարի 3-ին Իրաքում իրանական գեներալի սպանությամբ մեկնարկած լարվածությունը ցույց է տալիս, որ 2-րդ աշխարհամարտից հետո ստեղծված միջազգային հարաբերությունների, երաշխիքների և հակակշիռների համակարգը տեսանելի ձախողումներ է արձանագրում: Այս տենդենցը, երբ միջազգային իրավունքի նորմերն ու պատկան կառույցները կարող են էֆեկտիվ չլինել պետությունների և ազգերի քիչ թե շատ խաղաղ և կանխատեսելի համակեցությունը ապահովելու համար, Հայաստանին և Արցախին պետք է հետաքրքրի նախևառաջ Արցախյան հակամարտության կարգավորման գործընթացի և այդ համատեքստում առաջարկվող միջազգային երաշխիքների և հեղինակության դերակատարության առումով:
2. Միջազգային քաղաքականությունը դառնում է սուպերռացիոնալ և պրագմատիկ՝ շատ փոքր տեղ թողնելով այսպես կոչված արժեքների վրա խարսխված քաղաքականության համար: Մաքուր աշխարհաքաղաքական և աշխարհատնտեսական կանոնները դառնում են նոր նորմ, իսկ այնտեղ, որտեղ իշխում է գեոպոլիտիկան, մեր՝ հայերիս սիրած «արդարության» համար շատ փոքր տեղ է մնում, այն էլ՝ հիմնականում լուրերի կամ հոդվածների գլխագրերում:
3. Հայաստանի իշխանությունների պահվածքն այս օրերի ընթացքում խիստ մտահոգիչ է: Մեր տարածաշրջանը մշտապես լրջություն է պահանջում, հատկապես՝ ճգնաժամային իրավիճակներում: Լեռնագնացությամբ կամ հաջորդ անգամ Սևանի հատակը բատիսկաֆով իջնելով մեր ազգային շահերը և տարածաշրջանային դիքրը պաշտպանել չի լինի: Մանավանդ որ երկու դեպքում էլ մեծ թթվածնային քաղցի հետևանքով մտագործունեության թերությունները տեսանելի են դառնում:
4. Հայաստանի դիվանագիտական մեքենան չգտնվեց ակնկալվող բարձունքի վրա: ԱԳ նախարարի մեկ օր ուշացած հեռախոսազրույցը իրանական գործընկերոջ հետ, մեր դեսպանի բացակայությունը սպանված գեներալի թաղումից, խորհրդարանական դիվանագիտության կատարյալ ֆիասկոն, ցածր մակարդակով ցավակցությունները Իրանի դեսպանատանը (շարքային նախարար և հանձնաժողովի նախագահի տեղակալի մակարդակ), ադրբեջանցիների կողմից իրականացված տեղեկատվական դիվերսիան ապացուցում են, որ ճգնաժամային իրավիճակներում երկրի գործող իշխանությունները չեն տիրապետում պատշաճ գործիքակազմին գիտելիքի, փորձի և քաղաքական կամքի բացակայության պատճառով:
5. Իրանի դեպքում Հայաստանը պարտավոր է նաև հիշել, որ Արցախի ընդհանուր սահմանն Իրանի հետ մոտ 3 անգամ ավելի երկար է, քան մեր երկրի հետ՝ այստեղից բխող բոլոր յուրահատկություններով, կարևորություններով և մարտահրավերներով: Ավելին՝ Արցախը դե յուրե ՀԱՊԿ-ի հովանու տակ չի լինի հնարավոր լայնածավալ ռազմական գործողությունների դեպքում:
6. Անգամ նման իրավիճակներում Նիկոլ Փաշինյանը չի խորշում արտաքին լարվածության սլաքների մի մասն ուղղել դեպի ներքին քաղաքականություն և ավելացնել ճնշումները քաղաքական մրցակիցների վրա: «Դիանա-շոուն» դրա ամենավառ ապացույցն էր:
Այս ամենի գիտակցումը գործող պետական այրերի կողմից շատ ավելի կենսական է Հայաստանի և Արցախի ապագայի համար, քան վարչապետի բլինչիկ սարքելը, ԱԺ նախագահի նոր շնիկը և ԱԽ քարտուղարի նարցիստիկ էքստազի մասին գիրքը:
