Երբ պետության ղեկավար Նիկոլը սկսում է պայքարել ինքն իր որշումների ու կատարած քայլերի դեմ, սա վկայում է ղեկավարի ոչ ադեկվատ, անհավասարակշիռ վիճակում գտվելու մասին։
Պետության ղեկավարի սկզբունքայնությունն ու արտահայտած մտքերը, որպես կանոն, հասարակ ժողովրդի կողմից ընկալվում են որպես ինչ-որ անձնաց կամ խմբերին հղված մեսիջ: Մի քանի օր առաջ կառավարության նիստի ժամանակ ականտեսը դարձանք Նիկոլի հերթական նման հայտարարության: Նա հանկարծ, չգիտես՝ ինչու, սկսեց խոսել պետական համակարգում տիրող «բարդակի» ու համակարգում գոյություն ունեցող յուրատեսակ «հակահեղափոխության» մասին՝ հայտարարելով, թե ինքը «կջարդի այդ հակահեղափոխությունը»։ Մեր երկրում տեղի ունեցած իշխանափոխությանը (իշխանազավթում) հաջորդեց այն, ինչի մասին մինչ իշխանափոխությունը հայտարարում էին բոլոր մտածող մարդիկ․ պետական ապարատում կրճատումներ են լինելու։ Եվ չսխալվեցին․ իշխանության գալուց հետո Նիկոլը ողջ պետական համակարգում նշանակեց յուրայիններին՝ ամեն պատեհ ու անպատեհ առիթն օգտագործելով ազատվելով նախկին «բռնապետական» ու «թալանչի» համակարգի կադրերից։
Նիկոլը սեփական քաղաքական ամբիցիան և միայն «սվոյ քայլարաստ» լինելու հանգամանքը բերելով առաջնային պլան, ըստ էության, համակարգը ենթարկեց արհեստական կոլապսի, քանի որ բոլոր «նախկինների ստրուկները» տասնամյակների փորձ ունեցող իսկական պրոֆեսիոնալներ էին՝ իրենց գործին հստակ տիրապետող կադրեր։ Ինձ համար անհասկանալի է, թե ումի՞ց է նեղանում Նիկոլը, և ո՞րն է նրա բորբոքվածության պատճառը, սակայն, ըստ էության, նա ոչ մեկից բողոքելու առիթ ու պատճառ, առավել ևս՝ մեղավոր փնտրելու իրավունք բացարձակ չունի, քանի որ այսօր պետական ողջ համակարգում տիրող նայիվության ու տգիտության քավորը հենց ինքն է։ Երկրի վարչապետը խոսում է մի անբացատրելի պարադոքսի մասին, ինչը բանական մարդու մոտ, զարմանքից բացի, ուրիշ ոչ մի զգացում չի առաջացնում։ Մասնավորապես՝ նա նշում է, թե՝ «այսօր մենք ինչ ձեռքբերումներ ունենք, դա տեղի է ունենում ի հեճուկս կառավարման համակարգի»։ Փաստացի, սա խոսում է այն մասին, որ Նիկոլը հասկացել է, որ այնպիսի լոդրերի ու անբանների մի բանակ է գեներացրել ողջ պետական սեկտորում, որ, բացի սուրճ խմելուց և դատարկաբանելուց, մտածում են նաև տուն գնալու մասին, ուրիշ ոչինչ։
Տարիներ շարունակ պետական ապարատի ուռճածվածության ու «պադավատների երկիր» որակումներ տվող քաղաքական գործիչը, ով արդեն մեկ տարի 8 ամիս երկիր է ղեկավարում, չգիտես՝ ինչու, հենց դեկտեմբերի 12-ի նիստում հանկարծ հիշեց համակարգում տիրող բարդակի մասին։ Դա լավ է նրանով, որ գիտակցել է ու հասկացել, որ համակարգը կաթվածի է հասցրել, բայց վատ է, որ նա դա արել է՝ գիտակցելով իր քայլերի կործանարար լինելը:
Մենք այսօր ականտես ենք լինում գործուղումների ու պարգևավճարների շքերթների, որոնք հաջորդում են մեկը մյուսին, ականատես ենք դառնում, որ նախարարներն ու փոխնախարարները, միմյանց հերթ չտալով, «պոկվում» են վոյաժների, ու ի՞նչ, երկրի վարչապետն այդ մասին տեղյակ է լինում միայն 1 տարի 8 ամիս անց։ Համաձայնեք՝ աբսուրդը չափից ավել շատ է։ Ըստ էության, սա խոսում է այն մասին, որ պետական ապարատում տեղի է ունենալու հերթական կադրային «ջարդը», երբ պետական ապարատից հերթական կրճատումների ալիքն է բարձրանալու, և սա տեղի է ունենում «հպարտ» քաղաքացիների աչքի առաջ, իսկ ասողն իրենց «սիրելի վարչապետն» է, ով դեռևս 2018-ի մայիսին ձեռքը «վիրակապած» հայտարարում էր, որ «պետական ապարատում կադրային ջարդ չի լինելու»՝ վստահեցնելով, որ իրենք չեն գալիս իշխանության երկիրը կաթվածահար անելու համար։
☑️Ինչ ունենք մենք այսօր ընդհանուր առմամբ
Նիկոլը շատ կազմակերպված այս երկու տարվա ընթացքում պետական համակարգը «հանգամանալից» մաքրեց և, բառիս բուն իմաստով, փողոցից մարդկանց պետական համակարգ բերեց՝ հայտարարելով, թե «այ սա է իսկական համակարգը», ու հիմա բողոքում ու մեղադրում է իր իսկ կողմից ձևախեղված համակարգից։ Երբ այդ մասին հայտարարում է երկրի վարչապետը, տպավորություն է, թե նրա ձեռքը քարի տակ է, որևէ լծակ չունի զբաղվելու, հայտնաբերելու կամ պատժելու «ապօրինի» գործողությունների հեղինակներին։
Հ.Գ. Նիկոլի հայտարարությունից կարող եմ եզրակացնել, որ իշխանությունը ապիկար է, ամուլ և չի կարողանում կառավարել երկիրը․ ինքն իրեն չմեղադրելու փոխարեն այլ պատճառներ և մեղավորներ է փնտրում։ Այստեղ կա երկու բացատրություն․ պետական համակարգի կողմից «հեղափոխության նկատմամբ դիմադրություն ցուցաբերելու» մասին հայտարարող Նիկոլը կա՛մ ադեկվատ չէ, կա՛մ ուղղակի պատերազմ է հայտարարում ինքն իրեն։
