Էսօր Ալիևն ասել է, որ, թեպետ մենք ֆաշիստական պետություն ենք, նա մեզ շանս էր տվել, սակայն մենք աներեսաբար վատնում ենք իր տված այդ շանսը: Ասեմ՝ իմանաք, Ալիևը լրիվ ճիշտ է ասել: Ես էլ եմ բազմիցս պնդել, որ հայերի ճնշող մեծամասնությունը նացիոնալ սոցիալիստ է, ու թեպետ դա ֆաշիզմ չէ, բայց շատ հեռու չէ այդ գաղափարից:
Տրանսերն ու ֆեմինիստկեքը դեռ մի քանի տասնամյակ պիտի Հայաստանում քարոզեն, հետն էլ միլիարդներով փող բերեն, որ իրավիճակը սկսվի փոխվել: Ես նաև ասել եմ, որ արևմուտքը, որքան էլ սնուցի մեր տեղական լիբերաստիային, միևնույն է, նրանք մնալու են մարգինալ: Փաստացի, ունենք իրավիճակ, երբ իրավական տեսանկյունից 100%-անոց լեգիտիմություն ունեցող ԱԺ-ն ունի քաղաքական մեծամասնություն, որը 100% ոչ լեգիտիմ է, ասել է, թե` որևէ աղերս չունի իրեն ընտրած ժողովրդի հետ:
Այո՛, Ալիևը շանս էր տվել, ու իմ խորին համոզմամբ՝ սա ոչ միայն հոգեբանական, այլ նաև բազմաթիվ այլ միջոցներով աջակցության մասին խոստովանություն է: Նրան թվում էր, որ, Հայաստանում իշխանության բերելով ապազգային դեգեներատների, նա կկարողանա անել այն, ինչ չկարողացավ անել 2016-ի ապրիլին: Սա, ըստ էության, նաև սեփական անզորությունը բացահայտող խոստովանություն է: Նա սկսում է հաջորդ ագրեսիայի լեգիտիմացման գործընթացը ու աղերսում Իսրայելի աջակցությունը և Ռուսաստանի լոյալությունը: Թե բա՝ հայերը ֆաշիստ են, Նժդեհ... բան...
Պրիդուրոկ, դու ֆաշիստ չես տեսել, բայց, ըստ ամենայնի, շուտով կտեսնես... Այն պայծառ օրը, երբ Atlantic Council-ի կողմից հմտորեն «շտկված» վիրտուալ հայության փոխարեն իրական հայությունն է գալու իշխանության: Ու էդ իրական հայերին տեսնելով` դուք շռելու եք տակներդ: Իրական հայությունը, այն հայությունը, որ Երևանից դուրս է ապրում, տրանսին կարա տոնածառի փոխարեն վառի ու նույն հաճույքը ստանա, եթե ոչ ավել...
