Tert.am-ը գրում է.
Թուրքիայի կողմից ռազմական գործողությունները Սիրիայի հանդեպ, ռմբակոծությունները հարևան երկրի հյուսիսային սահմանի ողջ երկայնքով, լուրջ մտորումների տեղիք տվեցին մեր հանրության շրջանում։ Գերիշխող տեսակետն այն է, թե տեսա՞ք՝ որքան կարևոր է, որ մեր երկրի սահմանը Թուրքիայի հետ պաշտպանում են ռուսական զորքերը, ու, առհասարակ, ռուսական բազայի առկայությունը մեր երկրի տարածքում միանգամայն արդարացված է ու բխում է ՀՀ շահերից։ Թուրքիան, արհամարհելով միջազգային դատապարտող կարծիքը, ռազմական գործողություններ է իրականացնում իր հարևան երկրում, ի՞նչ երաշխիք, որ նույնը չի անի ՀՀ-ի դեմ, երբ մշտապես հայտարարում է, որ ամեն գնով պատրաստ է աջակցել Ադրբեջանին՝ Արցախն ու ազատագրված տարածները վերադարձնելու հարցում։
Այսօր ջանք ու եռանդ չենք խնայում այն հարցում, որպեսզի աշխարհը դատապարտի Հայոց ցեղասպանությունը, որպեսզի Թուրքիան ընդունի իր մեղքն ու անգամ փոխհատուցի, հիշում ենք ու հիշեցնում, թե ինչպես էր ժամանակին Ադոլֆ Հիտլերն ասել, թե՝ ո՞վ է հիմա հիշում հայկական կոտորածը։ Այո՜, բոլորը հիշեն, որպեսզի նման ոճրագործությունները բացառվեն՝ աշխարհում ընդհանրապես ու մեր պարագայում մասնավորապես։ Եթե այդքան ցանկանում ենք, որ ուրիշներն իմանան, գուցե մենք էլ մտածենք՝ արե՞լ են կանխարգելիչ այն քայլերը, որպեսզի բացառվեն նման դեպքերը մեր պարագայում։ Բայց կարծես մոռացել ենք, որ օրվա իշխանությունները, երեկվա ընդդիմադիրները, ինչպես էին ամենավերջին խոսքերով անպատվում ՌԴ-ին ու նրա ղեկավարին, պահանջում, որ օր առաջ Հայաստանից դուրս բերվի ռուսական ռազմաբազան, որ մեր երկրի համար ռազմաքաղաքական ու տնտեսական տիրույթ պետք է հանդիսանա ոչ թե ԵԱՏՄ-ն ու ՀԱՊԿ-ը, այլ ԵՄ-ն ու ՆԱՏՕ-ն։
Չենք մոռացել, որ պաշտոնավարման առաջին իսկ օրերին Նիկոլ Փաշինյանը հոխորտում էր ՌԴ-ի դեմ ու գլուխը գովում, թե ինքը կռացողներից չի, ինչպես իր նախկինները։ Բարեբախտաբար, հասավ Մոսկվա ու միանգամայն այլ Փաշինյան դարձավ, ինչպես ասում են՝ Հռոմի պապից ավելի կաթոլիկ, ասել է թե՝ երդվյալ ռուսամետներից ավելի ռուսամետ։ Բայց պատկերացնենք, որ ՌԴ-ն չցանկանար նոր իշխանությունների հետ շարունակել մինչև 2049 թվականը ուժի մեջ հանդիսացող ռազմական համագործակցության պայմանագիրը, ի՞նչ էինք անելու, արբիտրա՞ժ էինք դիմելու, միջազգային դատարա՞ն, միտինգ էինք անելու ՌԴ դեսպանատան դիմաց։ Իսկ այդ ընթացքում Թուրքիան կհասցեներ Ադրբեջանի շահերի սպասարկման առիթով, հատկապես Նախիջևանի անվտանգության երաշխիքների համար ՀՀ տարածք ներխուժել։ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի անդամ է, ունի տարածաշրջանի ամենահզոր բանակը, նրա ագրեսիվ գործողություններն այս տարիներին քիչ չեն անգամ ՆԱՏՕ-ի անդամ Հունաստանի հանդեպ, այսինքն՝ այդ կառուցի անդամ լինելն անգամ երաշխիք չէ Թուրքիայի ագրեսիվ նկրտումների հանդեպ։
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
