Անվիճելի փաստ է, որ ժամանակի ընթացքում ազգերի մշակույթները և ավանդույթները ենթարկվում են փոփոխությունների, սակայն հին ազգերի մի շարք ավանդույթներ ժամանակակից մարդու համար անհասկանալի կլինեին։
Հարեմներ
Հարեմ տերմինը առաջացել է արաբական haram բառից, որը նշանակում է արգելված վայր։ Այն որոշում է կնոջ գործունեության ոլորտները տնային պայմաններում և ցույց է տալիս, որ իրենց փակ տարածություններ տղամարդկանց մուտքն արգելված է։
Այս բառն առաջին անգամ օգտագործվել է Մերձավոր Արևելքում, որտեղ հարեմները կազմված էին սուլթաններից, մայրերից, քույրերից, կանանցից, երեխաներից և հարճերից։ Քանի որ հարեմն առանձին և գաղտնի վայր էր, այդ պատճառով չկա ոչ մի աղբյուր, որոնց միջոցով հնարավոր կլիներ պատկերացնել հարեմի կյանքը։
Ոտքի ամրաններ
Առասպելի համաձայն՝ շան կայսրուհին ծուռթաթություն է ունեցել, այդ պատճառով պահանջել է, որ ոտքերի կապերը պարտադիր լինեն պալատականների համար։ Սակայն Սուն արքայատոհմի պատմական գրությունները ոտքերի ամրանները թվագրում են Լի Յուի կառավարման տարիների, ով իշխել է Չինաստանի շրջաններից մեկում։
12-րդ դարում ոտքերի կապերն ավելի տարածված երևույթ դարձան, իսկ արդեն Ցին արքայատոհմի ժամանակաշրջանում ցանկացած կին, ով ցանկանում էր ամուսնանալ, կապում էր իր ձեռքերը և ոտքերը։
Դիմահարդարում՝ կոկորդիլոսի գոմաղբով
Ի տարբերություն հույների և եգիպտացիների՝ հռոմեացիները կանանց բնական գեղեցկությունը պահպանելու համար դիմահարդարում էին օգտագործում։ Կատարյալ էին համարվում սպիտակ մաշկ ունեցող աղջիկները, ինչը վկայում էր այն մասին, որ ժամանակի մեծ մասը նրանք անց են կացնում փակ տարածությունում և շատ հարուստ են, որպեսզի իրենց սպասուհիներ թույլ տան։
Սակայն քանի որ հռոմեացի կանանց մաշկի բնական գույնն ավելի մոտ էր ձիթապտղի գույնին, քան փղոսկրի, օգտագործում էին ոչ բնական միջոցներ մաշկը սպիտակեցնելու համար։ Նրանք օգտագործում էին կավիճի փոշու, կոկորդիլոսի գոմաղբի և սպիտակ կապարի խառնուրդները, որպեսզի սպիտակեցնեն իրենց երեսը։
