«Ադրբեջանը իր անկախ պետականության սկզբնավորմանը ձեռնամուխ է եղել ռազմական պարտությամբ: Այսինքն՝ երբ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո ձևավորվել են հետխորհրդային անկախությունները, Ադրբեջանը, Արցախին պարտադրելով պատերազմ, ստացել է պարտություն:
Այդպիսով, ակնկալվող հաղթանակի փոխարեն, ադրբեջանական պետականությունն իր ձևավորման հիմքում ստացել է պարտությունը: Բնականաբար հասկանալի է, թե պարտությունն ինչպիսի ական է յուրաքանչյուր պետականության համար, այն էլ՝ ադրբեջանական պետականության համար, որը գործնականում զուրկ է որևէ պատմաքաղաքական ավանդույթից և պատմաքաղաքակրթական հիմքից: Ադրբեջանի համար իրավիճակից ելքը եղել է հիմքում «հաղթանակի ձգտումը» դնելը՝ փորձելով ժամանակի ընթացքում դրանով փոխարինել կայացած փաստ պարտությունը:
Խոշոր հաշվով, Արցախյան հարցում Ադրբեջանը լուծում է հենց այդ գլոբալ խնդիրը, և այդ իմաստով Ադրբեջանը ռազմական հաղթանակի ձգտումը իր պետական քաղաքականության հիմքում պահելու է այնքան, քանի դեռ կա իր պետականությունը, և քանի դեռ դրա հիմքում պարտությունը չի փոխարինվել կայացած հաղթանակի փաստով: Սա է Բաքվի գլխավոր խնդիրը և ռազմավարության առանցքը, ըստ այդմ՝ հայկական պատկերացումները, գիտակցությունը, անելիքները, մոտեցումները պետք է կառուցվեն հենց դա հաշվի առնելով:
Ադրբեջանը երբեք չի հրաժարվելու «ամբողջի» հանդեպ հավակնությունից, ընդհուպ ռազմատենչ հավակնությունից՝ անկախ պահի հռետորաբանությունից, որովհետև հրաժարվել դրանից Բաքվի համար այլևս նշանակելու է հրաժարվել պետականությունից:
Ըստ այդմ՝ Հայաստանի խնդիրն է թույլ չտալ, որ «հաղթանակի ձգտումը» Ադրբեջանը կարողանա վերածել հաղթանակի: Այդ խնդիրը նախորդ քառորդ դարում Հայաստանը լուծել է նվազագույն, ընդհուպ վտանգավոր աստիճանի նվազագույն արդյունավետությամբ:
2018-ի ապրիլից հետո Հայաստանը անցել է այդ խնդրի լուծման առավել համարժեք և արդյունավետության ավելի մեծ գործակից ու հեռանկար ունեցող տրամաբանության և ռեժիմի»,-գրում է թերթը:Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում։
