Իսկ հիմա` ավելի լուրջ: Իրականում անվտանգության և բանակի խնդիրն առաջնային է, և սա (կարծես) լռելյայն չի քննարկվում:
Հասկանալի է, որ կա հստակ գիտակցում այն մասին, եթե չլինի հայկական բանակը, չի լինի նաև երկիրն ինքնին: Այնուամենայնիվ, այս պարզ ճշմարտության գիտակցումը պետք է վերածվի ավելի ԻՐԱԿԱՆ քայլերի:
Օրինակ՝ հայկական պաշտպանության զարգացումը կա և մնում է առաջնային, սակայն պետք է մշակել մեր ռազմաարդյունաբերական համալիրը խթանելու ՏՆՏԵՍԱԿԱՆ մեխանիզմներ և անել ամեն բան, որպեսզի տարածաշրջանի լոգիստիկ խնդիրների պատճառով ամենաանհրաժեշտ սպառազինությունների նոմենկլատուրայի պահին արտաքին մատակարարումներից կախված չլինենք։ Միևնույն ժամանակ, հայկական բարձր տեխնոլոգիաները զարգանում են բավականին ակտիվ, և ըստ էության, Հայաստանն արդեն կարող է սկսել հետախուզական և հարվածային դասի բարձր տեխնոլոգիական անօդաչու սարքերի արտադրությունը:
Հիմնականում ամենակարևոր և անփոխարինելի ռեսուրսը հայ զինվորն է:
Եվ այստեղ մենք կրկին բախվում ենք մի խնդրի, որը բազմիցս հնչեցվել է, բայց, ինչպես ասում են, «դեռ գոյություն ունի»: Բանն այն է, որ պետք է ամեն ինչ անել, որպեսզի ճակատային գծում չլինեն զորակոչիկներ, միայն պայմանագրային զինծառայողներ: Գիտեմ, թե ինչ կասեք, գիտեմ, որ առաջ կքաշեք ամենագլխավոր փաստարկը` ո՞րտեղից ֆինանսավորում: Ի պատասխան կհարցնեմ՝ գուցե առաջին հերթին հաշվարկե՞նք, թե որքան է այս ամենը մեզ վրա նստելու և նոր միայն հասկանանք ռեսուրսի բաղադրիչը:
Խնդրում եմ, գրառումս չընկալել որպես բացարձակ ճշմարտությունների հայտարարություն, պարզապես ավելորդ չի լինի ևս մեկ անգամ հիշեցնել մեզ բոլորիս այս պարզ գաղափարների մասին:
