Այս ընտրություններից հետո ակտիվ քաղաքական կյանքը ոչ թե վերջանում է, այլ ճիշտ հակառակը` սկսվում է և այն շարունակվելու է ոչ թե պառլամենտում, այլ պառլամենտից դուրս, քանի որ այս խորհրդարանը հեղափոխության առումով օպորտունիստական է լինելու:
Հիմնական քաղաքական դիսկուրսը լինելու է իշխանափոխությունը իրական հեղափոխության վերածելը:
Հեղափոխությունները սկսվում են կաբինետներից ու շարունակվում փողոցում: «Կաբինետային» բաղադրիչը չի իրականացվում, այսինքն՝ իշխանության են գալիս հեղափոխության օպորտունիստները: Դա է ապագա քաղաքական գործընթացների պարադիգման:
Իսկ ո՞րն է իրական հեղափոխության օրակարգը:
- Սահմանադրության փոփոխությունը` նախագահի լիազորությունների ավելացում վարչապետին հակակշիռներ ստեղծելու համար:
- Խորհրդարանի դերի բարձրացում` նախարարների ու դեսպանների նշանակումների պարտադիր վավերացումը խորհրդարանի կողմից:
- ԱԱԾ-ի և Ոստիկանության՝ նախարարությունների վերածելը, որպեսզի հաշվետու լինեն խորհրդարանին:
- Դատական համակարգի ռեֆորմներ, գուցե հանրաքվեի միջոցով դատավորական կորպուսի արմատական փոփոխության հնարավորության ստեղծում:
- Բազմաչարչար Ընտրական օրենսգրքի փոփոխություն` ռեյտինգային համակարգի վերացմամբ և օրենսգրքի պարզեցմամբ:
- Կուսակցությունների մասին նոր օրենքի ընդունում` պարտադիր վերագրացմամբ, ներկուսակցական ժողովրդավարության հաստատմամբ և կուսակցության մեջ ավտորիտար կառավարման հնարավորության բացառմամբ:
- Հարկային օրենսգրքին տալ սահմանադրական օրենքի կարգավիճակ (դրա նպատակի համար հիմնավորման կարիք կա, հիմա չեմ գրում դրա մասին):
- Ուղիղ ժողվրդավարության մեխանիզմների հաստատում։ Այս կետն ավելի մանրամասն է պետք ներկայացնել, դա՝ հետո:
Ցուցակը չեմ շարունակում ձեր համբերությունը չչարաշահելու համար:
Հիմնականում այն կետերն են, որից ՔՊ-ն հրաժարվել է, այսինքն՝ հեղափոխության օրակարգը չի կատարվում: Կարճ ասած՝ հեղափոխության ընկած դրոշը պետք է բարձրացվի: