Հայաստանի Հանրապետությունում առկա է քաղաքական ճգնաժամ, որը ունակ է վերածվելու սահմանադրական ճգնաժամի` դրանից բխող բոլոր ծանր և անդառնալի հետևանքներով:
Ճգնաժամի հանգուցալուծումն արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններն են` ՀՀ Սահմանադրության և օրենսդրության շրջանակներում, ինչպես տեղի ունեցավ մայիսի 8-ին՝ ՀՀ վարչապետի ընտրության ժամանակ: Սակայն արտահերթ ընտրությունները չպետք է լինեն ինքնանպատակ և պետք է իրականում լուծեն առկա ճգնաժամը` չխորացնելով այն և լրացուցիչ վտանգներ չառաջացնելով ՀՀ ազգային անվտանգության համար:
Անձնապես լինելով շահագրգռված այս ճգնաժամի շուտափույթ հանգուցալուծմամբ և հասարակական կյանքը բնականոն հուն վերադարձնելով՝ այնուամենայնիվ, ինձ մոտ առաջացել են մի քանի հարցեր, որոնց պատասխանելու դեպքում միայն հնարավոր կլինի հասկանալ ՀՀ նորագույն պատմության մեջ կարևորագույն ընտրությունների անցկացման ժամկետները, ձևը և ընթացակարգը:
1. Կարո՞ղ է արդյոք ընտրությունների արդյունքներով շահագրգռված քաղաքական ուժը ներկա իրողությունների պայմաններում կազմակերպել և անցկացնել իրականում ազատ, արդար, թափանցիկ և մրցակցային ընտրություններ։
2. Պատրա՞ստ են արդյոք ՀՀ պետական ինստիտուտները, հասարակությունը, քաղաքական ուժերն արտահերթ ընտրական գործընթացների։
3. Ո՞ր ընտրական օրենդրությամբ պետք է անցկացվեն արտահերթ ընտրությունները, պահպանվելո՞ւ է արդյոք ռեյթինգային` մեծամասնական ընտրակարգը։
4. Հնարավո՞ր է արդյոք ներկայիս իրողությունների պայմաններում ունենալ քաղաքական ընտրություն` ձերբազատված զգացմունքային գերակշռող մթնոլորտից։
5. Պե՞տք է արդյոք հավասար ստարտային պայմաններ ստեղծել բոլոր քաղաքական ուժերի համար` ընտրությունների արդարությունը, ազատությունը, թափանցիկությունն ու մրցակցայնությունը երաշխավորելու, ինչպես նաև դրա արդյունքները համընդհանուր ընդունելի դարձնելու համար։
6. Ձևավորվա՞ծ է արդյոք վստահություն միջկուսակցական, միջանձնային և միջխմբային հարաբերություններում։
7. Հնարավո՞ր է արդյոք երաշխավորել վարչական ռեսուրսի օգտագործման բացառումը համապետական ընտրություններում։
ՀԳ. Որպես ելակետ պետք է ֆիքսել մեկ բան. ներկայիս իրավիճակի համար ամբողջական և մասնակի պատասխանատվություն են կրում մինչ այժմ իշխանության եղած կամ իշխանական կոալիցիայի մեջ մտնող բոլոր քաղաքական ուժերը, և այդ ուժերը պետք է պատրաստ լինեն առերեսվել պետության և ժողովրդի առջև գործած իրենց մեղքերին և ենթարկվեն քաղաքական պատասխանատվության:
Քաղաքական պատասխանատվության ծավալն ու խորությունը պետք է որոշի ՀՀ քաղաքացին`ընտրությունների ընթացքում իր կողմից ընտրության արդյունքներով:
ՀԳ2. Երևանի ավագանու ընտրությունները, որքան էլ որ անցան առավելագույն բարձր մակարդակով և չվիճարկվեցին ոչ մեկի կողմից, իմ խորին համոզմամբ՝ ունեին լոկալ բնույթ և չեն կարող նույնացվել համապետական ընտրությունների հետ` իրենց քաղաքականացվածության, կարևորության և կենսական նշանակության առումով: