Աուտիզմը գլխուղեղի զարգացման խանգարման հետևանքով առաջացած խաթարում է: Աուտիկները դժվար են համագործակցում սոցիումի ու մտերիմ մարդկանց հետ: Նրանց համար ավելի դժվար է ռեալիզացվել կամ սոցիալիզացվել, քան առողջ մարդկանց համար: Եվ պատճառը նրանց հոգեկան գործունեության առանձնահատկությունների մեջ է:
Աուտիկները հստակ գծագրված ու խիստ սահմանափակ հետաքրքրությունների, ինչպես նաև գործողությունների շրջանակ ունեն: Աուտիզմի նշանները սկսում են ի հայտ գալ արդեն վաղ մանկական շրջանում:
Ինչպես դրանք ճանաչել, և որոնք են դրանք: Այդ մասին պատմել է բժիշկ Եվգենի Կոմարովսկին: Նա սկսել է որպես հասարակ մանկաբույժ, ապա դարձել բարձրակարգ բժիշկ, բացել սեփական կլինիկան, սկսել ակտիվորեն հանդես գալ հեռուստատեսությամբ՝ վարելով սեփական հաղորդումը:
Նրան գնահատում են երեխաների դաստիարակության ու բուժման վերաբերյալ օգտակար խորհուրդների համար:
Ցավոք, դեռևս անհայտ են աուտիզմը լիարժեք բուժելու դեպքերը, սակայն հայտնի է, որ վաղ ճանաչողական միջամտության դեպքում երեխային կարելի է օգնել ձեռք բերել ինքն իրեն օգնելու և սոցիալական փոխգործակցության որոշ հմտություններ:
Մանկական աուտիզմ
Բժիշկն առանձնացնում է մանկական աուտիզմի հետևյալ նշանները՝
- փոփոխություններին հարմարվելու ցանկության կամ կարողության բացակայությունը,
- վտանգավոր իրավիճակները չհասկանալը,
- առարկաների նկատմամբ տարօրինակ վերաբերմունքը,
- հիպերակտիվությունը կամ պասիվությունը,
- խոսքի բացակայությունը կամ դրա թույլ զարգացած լինելը,
- առանց պատճառի ծիծաղը կամ լացը,
- օտար ձայների նկատմամբ գերզգայունությունը կամ թույլ զգայունությունը,
- խաղալիքների՝ ոչ ըստ իրենց նշանակության օգտագործելը,
- այլ մարդկանց հետ լեզու գտնելու անկարողությունը:
«Այս նշանները ակտուալ են 2 տարեկանից մեծ երեխաների համար: Սակայն եթե անգամ ձեր երեխան 2 տարեկան չկա, և ձեզ նրա զարգացման մեջ ինչ-որ բան է անհանգստացնում, դիմեք բժշկի»,- ասում է Կոմարովսկին:
Աուտիկ երեխային պետք է և կարելի է օգնություն ցուցաբերել: Թե ինչպես դա անել, կարող է ասել միայն բժիշկը հետազոտությունից հետո, քանի որ այստեղ անհրաժեշտ է անհատական մոտեցում: Բայց բուժման նպատակն ընդհանուր է բոլորի համար և կայանում է ընտանիքում լարվածության թոթափման մեջ, ուր ապրում է տվյալ հիվանդ երեխան, ինչպես նաև աուտիկի ֆունկցիոնալ անկախության և կյանքի որակի բարձրացման մեջ:
Շատ քիչ դեպքերում մանկական տարիքում տեղի է ունենում ռեմիսիա, որը հանգեցնում է աուտիկ սպեկտորի խաթարումների վերաբերյալ ախտորոշման չեղարկմանը: Այդ պատճառով էլ այդքան կարևոր է բուժել ու աջակցել հիվանդ երեխային:
