Հայաստանում ուշադրություն են գրավում 3 "գաղափարական" ևրևույթ, որտեղ կան սեփական քարոզիչներ և գնում է երիտասարդների "ուղեղների լվացում":
1. "Ազգայնական" (որպես կանոն, խրախուսվում է իշխանության կողմից).
Այստեղ քարոզիչները, փառաբանելով մեր Ազգի անցյալը, հորդորում են ոչ մի բան չանել՝ մինչև չհասկանանք մեր ով լինելը, Առաքելությունն ու Գաղափարախոսությունը: Այսպիսով, երիտասարդները կտրվում են իրական արդի մարտահրավերներից և մասնակցում երկար ու ձիգ քննարկումներին և տիսական միջոցառումներին:
2. "Աշխարհաքաղաքացիական" (որպես կանոն, խրախուսվում է դրսի ուժերի կողմից).
Այստեղ քարոզիչները, փառաբանելով Մարդու իրավունքները, հորդորում են լինել շատ ակտիվ՝ ստեղծելով աղմուկ և իրարանցում: Այսպիսով, երիտասարդները կտրվում են Ազգից և մասնակցում պետկական և անպետք գրեթե բոլոր միջոցառումներին:
3. "Կուսակցապետական" (որպես կանոն, խրախուսվում է իշխանության կամ դրսի ուժերի կողմից՝ կախված իրավիճակից).
Այստեղ քարոզիչները, փառաբանելով սեփական կուսակցության "գաղափարախոսությունը" և "ծրագիրը", հորդորում են լինել շատ ակտիվ՝ ներգրավվելով ներկուսակցական կյանքի մեջ: Այսպիսով, երիտասարդները դառնում են հատվածապաշտ, մեծարում կուսակցապետ[եր]ին և խաթարում Ազգի ամբողջական սերնդափոխությունը:
Հ.Գ.
Գ.Նժդեհը և՛ բացահայտում էր մեր ով լինելը, Առաքելությունն ու մշակում Գաղափարախոսություն, և՛ ակտիվ պայքարում տվյալ պահին իրական մարտահրավերների դեմ և՛ խիստ բացասական էր վերաբերում կուսակցական հատվածապաշտւթյանը…
