Հետո մեր «умник» հրատարակիչները, ամեն ազատ խոսափող տեսնելիս բողոքում են, որ գիրքը չի վաճառվում, իրենք վնասով են աշխատում: Մարդու ծիծաղ է գալիս․ դուք թարգմանեք այն, ինչ հասարակությունն է ուզում կարդալ, ոչ թե այն, ինչ ինքնակոչ «գրականագետներով» եք որոշել, հետո նոր բողոքեք:
Ամեն գրախանութ մտնելիս հարցնում եմ՝ «Ռեմարկի «Գիշերը Լիսաբոնում» կամ Բախի՝ «Կամուրջ հավերժության վրայով» գրքերն ունե՞ք», լավ իմանալով, որ ասելու են ոչ: Հարցնում եմ՝ «Իսկ Ագաթա Քրիստիի ինչ որ նոր թարգմանված գի՞րք»: Բացի 70-ականներին ու 90-ականներին թարգմանված 3-4 ստեղծագորության, ուրիշ ոչ մի բան չկա: Բայց դե հույս եմ փայփայում, որ մի օր կարող ա մեկը խելքի եկած, թարգանած ու հրատարակած լինի: Փոխարենը ինչքան ալիֆռանգի գրող ու գիրք ասես, որ չկան ցուցափեղկերում, որոնք կարդացել են միայն սրբագրիչն ու հրատարակիչը ընտանիքի անդամները:
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/aram1307/posts/1759627117669492
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել