Սեփական ուրախությունից և տխրությունից մարդը ոչինչ չի կարող իմանալ առարկայի կամ երևույթի մասին:
Մարդիկ միշտ հակված են իրենց համարել իրադրության զոհ: Հիմնական պատճառն այն է, որ մարդկանց մեծամասնությունը տառապում է անլիարժեքության բարդույթով (անարժանության կամ մեղքի զգացողության: Կամ էլ` հակառակը): Նույնիսկ երբ մարդը չափազանց ինքնավստահ կամ ամբարտավան է գործում, դա սովորաբար նշանակում է իրեն ավելի արժանի զգալու փորձ:
Զգալով իրեն իրադրության զոհ` մարդը չի կարող անբասիր կիրառել իր անձնային ուժը, այլ շուտով կհամարի իրեն վիրավորված և` որ հարձակում են գործում իր վրա: Իսկ երբ գրոհում են մարդու վրա, ինքնապահպանման ուժը մեխանիկորեն ընտրում է պաշտպանության որևէ ձև: Իհարկե, դրանում ոչ մի վատ բան չկա, սակայն մարդուն անհրաժեշտ է չափազանց ուշադիր գնահատել հարձակման և պաշտպանության իր ընկալումները ոչ միայն ֆիզիկական պլանով, որքան ավելի նուրբ մակարդակներում` հույզերի և մտքերի (էներգետիկ դաշտի):
Քանի դեռ մարդը հակված է գերագնահատել ինքն իրեն՝ ի վնաս շրջապատող աշխարհի, այդքան ժամանակ նա իրեն թույլ չի տա մոտենալ բարձրագույն իմացությանը:
Նա, ով յուրաքանչյուր առարկայի կամ աշխարհի որևէ երևույթի վերաբերվում է այն ուրախության կամ տխրության տեսանկյունով, որը որ դրանց միջոցով համակում է իրեն, անձնատուր է լինում ինքն իրեն գերագնահատմանը: Քանզի իր ուրախությունից և տխրությունից նա ոչինչ չի կարող իմանալ առարկայի կամ երևույթի մասին, այլ կիմանա ինչ-որ բան իր մասին:
ԱՂԲՅՈՒՐ