Newmag.am-ը գրում է.
«Ուտոպիա 14 (Մեխանիկական դաշնամուր)», 1952
– Խնդիրը միայնությունն է ու որևէ խմբի չպատկանելը: Այստեղ առաջ ուղղակի խելագարվում էի միայնությունից ու մտածում էի՝ Վաշինգտոնում գուցե ավելի լավ լինի, որ այնտեղ գտնեմ մարդկանց, որոնցով երբևէ հիացել էի, ու նրանք գրավել էին ինձ: Փոլ, պարզվեց՝ Վաշինգտոնը Այլիումից տասն անգամ վատն է: Հիմար, ինքնասիրահարված, տգետ, երևակայությունից ու հումորից զուրկ մարդիկ: Իսկ կանայք՝ գորշ տիկիններ, որոնք գոյատևում են իրենց ամուսինների փառքի ու կարողության հաշվին:
– Լսիր, Էդ,- ժպտալով ասաց Փոլը, – Ամեն դեպքում լավ մարդիկ են:
– Իսկ ո՞վ լավը չէ: Երևի՝ ես: Ինձ կատաղեցնում է, որ նրանք բոլորից վեր են դասում իրենց, և այդ անիծված հիերարխիան, որը մարդկանց որակում է մեքենայի օգնությամբ: Այդպես վերևում հայտնվում են անգույն մարդիկ:
«Տիտանի ծովահարսները» 1959
– Ո՞վ եք Դուք:
– Ես դժբախտ պատահականությունների շղթայի զոհն եմ, ինչպես և բոլորս:
– Դժբախտ պատահականությունների շղթայի զո՞հ… Ահա՛ թե ինչ… Իսկ այդ պատահականություններից հատկապես ո՞րն եք համարում ամենանշանակալին:
– Պետք է մտածել:
– Ես կազատեմ Ձեզ այդ բեռից: Ամենամեծ դժբախտությունը, որ պատահել է Ձեզ հետ, այն է, որ լույս աշխարհ եք եկել:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ