Ուրեմն, ընկերներ, ի՞նչ է իրենից ներկայացնում մեր այս կյանքը: Եկեք ծուռ նստենք, բայց շիտակ խոսենք. մեր կյանքը ողորմելի է, տքնաջան և կարճատև: Մենք ծնվում ենք, մեզ մի բուռ լափ են տալիս, ինչ է թե շունչներս չփչենք: Նրանց, ովքեր ընդունակ են, անխնա բանեցնում են՝ քամելով ուժերի վերջին կաթիլը, և այն նույն պահին, երբ մեր պիտանիությունը սպառվում է, մեզ հրեշավոր անգթությամբ մորթում են:
Մատաղ սերնդի դաստիարակությունը շատ ավելի կարևոր խնդիր է, քան այն, ինչ կարելի է անել արդեն հասունացածների համար:
Ամեն երկոտանի թշնամի է։ Ամեն չորքոտանի կամ թևավոր՝ ընկեր է։
Մարդու դեմ պայքարելով՝ մենք չպետք է նմանվենք նրան: Անգամ նրան նվաճելով՝ մի՛ որդեգրեք նրա արատները:
Դրսի անասունները նայում էին մեկ խոզին, մեկ՝ մարդուն, ապա նորից՝ խոզին ու նորից՝ մարդուն, սակայն անկարող էին արդեն մեկին մյուսից տարբերել։
Մեր կյանքի բոլոր չարիքները մարդու բռնակալության հեևանք են։
Լավագույն մարդը մեռած մարդն է:
Մարդը միակ արարածն է, որ սպառում է առանց արտադրելու:
Մեր կյանքի բոլոր չարիքները մարդու բռնակալության հետևանք են։
Մարդու որոշիչ հատկանիշը ձեռքն է՝ չարիք
գործելու նրա հարմարանքը: