Ես միշտ չեմ հասկացել ցլամարտերը երկրպագողներին, փողոցով կատաղած ցլերի առջևից վազողներին, առավել ևս գլադիատորական և դաժանությամբ հագեցած մարտերը, գլխատման, ինկվիզիցիայի խարույկին հրկիզման տեսարանները նայողներին, դրանցով հրճվողներին, այդ ամենն արդարացնողներին: Գուցե այդ դաժանությունները նայելը մարդկային էակին բնորո՞շ է…
Հազարամյակներ են անցել, բայց կարծես մարդկային էությունը գրեթե չի փոխվել, մնացել է իր հեռավոր նախնիների մակարդակին: Իրենց ամբոխային միջոցառումներին, իրենց նպատակին հասնելու ճանապարհին նրանք պատրաստ են բութ մատն իջեցնել: Նրանց սպանություն, զոհ, ջարդեր, արյան հոտ ու ծայրահեղություններ են պետք…
Նույնն է նաև նրանց ընչաքաղցության, ագահության, հարստանալու անհագ ճանապարհին տրորելով անցնելն ու այդ նպատակով իրենց նույնիսկ հանցանքներն արդարացնելը:
Իսկ լավը շատ հազվադեպ ու շատ քիչ մարդիկ են նկատում…
Գլադիատորական մարտերի, սպանությունների, ահաբեկչությունների սիրահարները, երբեք չեն հիանա երփներանգ ծաղիկներով պատված դաշտերով, թիթեռնիկների ճախրանքով կամ ծովի ալիքների ծփանքով: Նմանները չեն հասկանում և չեն ուզում նկատել լավը, բարին, դրականն ու գեղեցիկը… Ու նաև, եթե նկատում են ապա շատ արագ մոռանում և անտեսում են…
Ցեղասպանության 100-ամյակի ճանաչումները, հայտնի մարդկանց խոսքերը, վերաբերմունքը, Հռոմի պապի գնահատականները, ուխտագնացությունը Հայաստան, Գրիգոր Նարեկացու սրբադասումը, մեր ժողովրդի համախմբվելու մեծ կարողությունը, շատ ու շատ լավ բաներ արագ մոռացվում են, նույնիսկ նսեմացվում և արժեզրկվում:
Ցավալի է, բայց միշտ էլ ավիրելը, ջարդելը, ոչնչացնելը, սպանելը, այրելը, գռփելը, թալանելն ավելի հեշտ է եղել, քան կառուցելը, արարելը, ստեղծելը, ազնիվ, անշահախնդիր ու բարի ապրելը…
Լավը տեսնելը, բարություն անելը, բարեգործություն կատարելն ու ազնիվ ապրելը դժվար է, շա՜տ դժվար…Ու քչերն են ունակ ու կարող լինել այդպիսին…Ցավալի է, բայց այդպես է…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել