Newmag.am-ը գրում է.
Հունիսի 3-ին լրացավ թատերագետ Հենրիկ Հովհաննիսյանի 80-ամյակը: Սկսած 70-ական թվականներից, Հենրիկ Հովհաննիսյանը հայկական թատերագիտության ամենաազդեցիկ քննադատն է, որը վերջին տարիներին թատրոնի մասին լռում է: Բայց նա հայտնի է նաև որպես արվեստաբան, գրականագետ, հայագետ ու պատմաբան: Ըստ Հենրիկ Հովհաննիսյանի` արվեստի նպատակը կյանք ստեղծելն է, ոչ թե կյանքը վերարտադրելը: Գեղանկարչության հիմքը ոչ թե գույնն է, ինչպես հաճախ ներկայացվում է, այլ գիծը: Նա կարծում է, որ կոմպոզիցիան իր օրենքն ունի` ձախ անկյունից աջ վերևի անկյունն է կոմպոզիցիոն շարժումը. «Նույն ներկը մեկը քսում է պատին` ներկ է: Այդ նույն ներկը նույն խառնուրդով մեկ ուրիշը քսում է կտավին` գույն է: Տարբերությունը ձեռքն է` ձեռքի շարժման մեջ է կյանքը»:
Հենրիկ Հովհաննիսյանը մի քանի առիթով ասել է, որ ինքը չի սիրում թատրոն: Նա նույնիսկ տարօրինակ է համարում, որ 80-ամյա մարդը թատրոն սիրի, համարելով, որ թատրոնն իր պատանեկան սերն է.«Ես թատրոն շատ սիրել եմ: Ես կարծել եմ, որ աշխարհում չկա ավելի լուրջ բան, քան թատրոնը, բայց մի՞թե պատանեկան սերը հասնում է ամուսնության»:
Հենրիկ Հովհաննիսյանը կարծում է, որ թատրոնը մեռնում է: Ըստ նրա` թատրոնը հաղորդակցվելու միջոց է, և հիմա հաղորդակցման բազմազան միջոցները սպանում են թատրոնը.«Ոչ մի ողբերգություն չկա, եթե արվեստի մի տեսակ սկսում է մեռնել: Բնական է: Անտիկ գրանդիոզ թատրոնը մեռավ»:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ