Այն, որ Երրորդ հանրապետության բոլոր ժամանակների ընդդիմադիր քաղաքական ուժերը հասարակության լայն զանգվածների կողմից վստահության են արժանացել (թեկուզ միայն ընտրությունների ընթացքում քվեարկելով նրանց օգտին), թերևս որևէ մեկը չի հերքի, սակայն անհերքելի է նաև այն իրողությունը, որ այդ ուժերի կողմից հասարակական լայն շերտերի՝ իրենց հայտնած վստահությունը չի դիվերսիֆիկացվել, և կարճ ժամանակ անց ժողովրդական ըմբոստությունը փոշիացվել է: Առանց երկմտելու կարելի է արձանագրել, որ վերոգրյալ բոլոր դեպքերում ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի ընդհանրական թերացումը եղել է պայքարի միջոցների սխալ ընտրությունը: Բազմաթիվ ընդդիմադիր շարժումներ քաղաքաքական գործընթացներին մասնակցելիս հաշվի չեն առել մի քանի կարևոր հանգամանքներ՝ չեն ունեցել մանրամասն մշակված ընդհանուր ռազմավարություն, մարտավարական քայլերից բխող միջոցառումների հաջորդականություն: Քաղաքական գործընթացների նկատմամբ նման ոչ մասնագիտական և ոչ համակարգային մոտեցման պատճառներով անընդհատ ընդդիմադիր ուժերը ֆիասկոներ են արձանագրել և վերջնարդյունքում դրանում մեղադրել են միայն իշխանություններին: Արդյունքում երկրի քաղաքական կյանքում ձևավորվել է մի այնպիսի իրավիճակ, երբ նույնիսկ պայքարի դուրս եկող քաղաքական ուժերը չեն հավատում իրենց հաջողությանը, իսկ քաղաքացիական լայն շրջանակներում քաղաքական զգալի փոփոխությունների միակ միջոցը համարվում է բռնությունը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել