Դեռ ամիսներ առաջ Եռյակ կոչվող միավորման ներկայացուցիչներն այնպիսի հեղափոխական «բոցեր» էին անում, որ մարդկանց թվում էր, թե «Բաստիլը» տեղի կտա ոչ միայն Երևանում, այլ նաև՝ Թբիլիսիում, Բաքվում... Այսօր Եռյակից միայն անունն է մնացել, պատմական մի փոքր հուշ, որովհետև դրա միակ ու անփոխարինելի ռեսուրսը տուն գնաց՝ իշխանության ճնշմանը չդիմանալով անգամ չորս օր: Մի կողմից՝ վատ է, որ երկրում չկա այլընտրանքային բևեռ, մյուս կողմից՝ լավ է, որ այլընտրանք կոչվածը հանդերձավորված չէ օլիգարխիկ պերճանքով ու պոպուլիստական թշվառությամբ:
«Իշխանափոխություն» բառը Հայաստանում այլևս մոդա չէ, ավելին՝ դրա համար մարդիկ կարող են էլի նստել, ասենք՝ Ժիրոյենց պես: Խոհրդարանում իրենց ընդդիմադիր համարողներն այլևս զբաղված են խնդիրներով, որոցով դեռ երեկ լայաղ չէի անում զբաղվել: Լևոն Զուրաբյանը «Նաիրիտի» հարցով վարչապետին նամակ է գրում, Նաիրա Զոհրաբյանն ընդունում է փոքր բիզնեսի ներկայացուցիչներին: Մտածում եմ՝ սա PR է, որովհետև դրա մասին անմիջապես բոլոր կայքերն իմանում են: Հետո ասում եմ՝ ոչինչ, թող PR լինի, գոնե մարդկանց են հանդիպում, կոնկրետ խնդիրների մասին են խոսում, հարցեր ձևակերպում: Գուցե այսպսիսի հանդիպումներն օգնեն, որպեսզի մեր կուսակցությունները դասական իմաստով զբաղվեն քաղաքականությամբ, իրենց օրակարգը մաքրեն պոպուլիզմից՝ այն հագեցնելով կոնկրետ խնդիրներով: Այս ճանապարհով կուսակցությունները կարող են որոշակիցնել իրենց ծրագրային դրույթները, հստակեցնել սոցիալական բազան, այն ընդարձակելու ու կոնսոլիդացնելու մեխանիզմները: Սա է քաղաքական պայքարի ճանապարհը:
