Tert.am-ը գրում է.
Հելոուինը հեթանոսական արմատներ ունի. այն գալիս է հնագույն ժողովրդի` կելտերի ժամանակաշրջանից: Այս ժողովրդի վերացումից հետո էլ տոնը շարունակեց գոյատևել: Տոնն ունի իր նախապատմությունը. 835թ. Հռոմի Գրիգոր 4-րդ Պապի օրհնությամբ Արևմտյան եկեղեցին որոշում կայացրեց «Բոլոր սրբերի տոնի» հիշատակումը կատարել նոյեմբերի 1-ին: Այդ պատճառով հոկտեմբերի 31 լույս նոյեմբերի 1-ի գիշերը սկսեց կոչվել «All Hallow’s Eve» (բոլոր սրբերի նախօրե): Հետագայում արտահայտությունը ձևափոխվեց՝ դառնալով Halloween:
Ըստ ավանդության` այդ օրը երկիր են իջնում հոգիներ, իսկ դրանց հեռացնելու նպատակով կելտերը պետք է հագնեին սարսափ առաջացնող հագուստներ, շպարվեին համապատասխանաբար: Այսօր շատ երկրներում Հելոուինը նշվում է մեծ շուքով. մարդիկ սարսափազդու կամ ծիծաղաշարժ հանդերձանք են կրում, պատրաստում կերակրատեսակներ օրվա խորհրդանիշ դդմից, կատարում մոմավառություն:
Թեև Հայ առաքելական եկեղեցին չի խրախուսում Հելոուինը նշելը, սակայն այն վերջին տարիներին տարածում է գտել նաև Հայաստանում, և երիտասարդները շարունակում են ակտիվորեն մասնակցել տոնակատարությանը:
Այսօր Հայ-ռուսական (Սլավոնական) համալսարանում կազմակերպվել էր ֆլեշմոբ: Մի քանի ուսանողներ Հելոուինին բնորոշ կերպով ներկել են դեմքերն ու պարել: Այս կապակցությամբ Tert.am-ը զրուցեց երիտասարդների հետ:
Հելոուինի սիրահար Անահիտ Գյոլեցյանի համար այս տոնն ուղղակի լիցքաթափվելու առիթ է. «Որքան էլ որ տոնը մերը չէ ու մեզ հետ կապ չունի, մնում է հետաքրքիր: Գիտեմ տոնի արմատների ու գաղափարախոսության մասին, բայց սա այն միակ տոներից է, երբ լիաթոք զվարճանում ենք, մի օր մոռանում, թե ով ենք, կտրվում իրականությունից: Ինձ համար սա բարի օր է, քանի որ մոռանում ենք բոլոր վեճերն ու խնդիրները: Կարծում եմ, որ այն երկրներում, որտեղ այս տոնն ազգային է, ևս չեն հետևում գաղափարախոսությանը: Ես մի քանի տարի է, ինչ մասնակցում եմ Հելոուինին: Տոնին հագուստներ ընտրելիս փորձում եմ ավելի զուսպ գտնվել, քանի որ մեր հասարակությունը դեռ չի ընդունում: Աշխատում եմ գոնե շպարով լրացնել սարսափ արտահայտող կերպարը: Ամեն տարի Հելոուինը տոնող երիտասարդների թիվն ավելանում է»:
Հայ առաքելական եկեղեցու՝ Հելոուինի հետ կապված դիրքորոշումն առավել մանրամասն ճշտելու համար խոսեցինք Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցու քահանա Տեր Հակոբի հետ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ