Էլ ի՞նչ պահանջես, եթե արդի հայ մշակույթի առաջատարը Լիլիթ Հովհաննիսյանն է` իր թուրքա-քրդա-արաբական «սթայլով»

Անձամբ չեմ ճանաչում Լիլիթ Հովհաննիսյանին, բայց հարկ եմ համարում նշել, որ վերջին շրջանում բծախնդրորեն ուսումնասիրել եմ երգչուհու ստեղծագործական ժայթքումները, որոնք մեկը մյուսի հետևից հարյուր հազարով դիտումներ են հավաքում youtube-ում և բուռն քննարկումների առիթ հանդիսանում: Եվ մեծ հաշվով, կարելի է փաստել, որ Լիլիթը հայրենական շոու բիզնեսի լոկոմոտիվն է:
Սուպերսթարյան ժառանգորդի «Էլի Լիլիթ» երգը (նամանավանդ տեսահոլովակը) վերջնականապես հաստատեց այն տեսակետը, որ հայկական շոու բիզնեսը մեծ արագությամբ գահավիժում է անճաշակության և ցածր ինտելեկտով մասսայի համար նախատեսված արվեստի (եթե կարելի է այդպես կոչել) ստորոտները: Բանն այն է, որ եթե Լ.Հովհաննիսյանը իր թուրքա-քրդա-արաբական «սթայլով» հանդիսանում է արդիական հայ մշակույթի առաջատար, ապա ոչինչ չունենք պահանջելու ո՛չ մշակույթի նախարարությունից, ո՛չ էլ հայ արվեստագետներից: Եվս մեկ անգամ դիտեք տեսահոլովակը և փորձեք տեսնել այնտեղ արվեստի կամ գոնե այսպես կոչված «կրեատիվության» մեկ նշույլ: Չկա, գոյություն չունի, չի էլ ունենա, քանի որ այդ դիտումների քանակ ապահովողները և «ճաշակը» կրկնօրինակողները մենք ինքներս ենք: