Վրեժ Իսրայելյանի ինքնասպանությունը ոչ թե իր ապրած կյանքի վերջակետն էր, այլ բացականչական նշանը

Մի բան ասեմ, կռիվ չանեք, փաստն եմ արձանագրում, մի քիչ սուր ա, բայց ուրիշ ձև չեմ կարում։ Հետաքրքիր բան ա մտավորականի կյանքը, կյանքի ընթացքում ստեղծագործում են, բայց իրենց շատ քիչ մարդ ա ճանաչում, հիմնականում շատ նեղ շրջանակ, ու դա նրանից չի, որ տաղանդավոր չեն։ Սակայն կյանքից հեռանալուց հետո, առավելևս ինքնասպանությունից հետո, շրջանակը լայնանում ա, ու ավելի շատ մարդ ա սկսում հետաքրքրվել իրենց ստեղծագործություններով, երևի հիմնականում հենց հետաքրքրությունից ելնելով, երևի թե մարդիկ ուզում են տվյալ մտավորականի ներաշխարհը ընկալել, հասկանալ։ Այս մի քանի օրը ՖԲ-ում աչքովս գրող Վրեժ Իսրայելյանից բազմաթիվ մեջբերումներ են ընկել, ու ա դա լավ ա շատ։ Ինձ թվում ա, իր արած քայլը, ըստ իր ընկալումների, իր ամենակարևոր ստեղծագործության՝ իր ապրած կյանքի, ոչ թե վերջակետն էր, այլ բացականչական նշանը...

Նավակ Ճոճողը