Բախտ

Ահա, իրեն եմ նայում,
Ինքն էլ, ահա նայում է ինձ,
Կամենում է կյանք ու սեր, 
Բայց բերում է խոր կսկիծ:

Շուրթը շուրթին ծրարած, 
Աչքերով է լոկ խոսում, 
Ես լալիս եմ իր բախտը, 
Նա իմ լացն է ափսոսում:
                                             Հեղ.` Մանե Մկոյան