«Կյանքիս ընթացքում հայ լինելուս համար բազմիցս ենթարկվել եմ խտրականության, դրանցից մեկն էլ զինվորական ծառայությունս իրականացնելու ընթացքում վերապրեցի:
Երդմնակալության արարողությունից հետո բոլոր բանակային ընկերներիս ուսադիրներ շնորհվեցին, միայն ինձ առանձնացրին և չտվեցին: Երկու երեխա ունեցող հասուն տղամարդ էի, գուցե և պետք էր բնավ «վեջս» էլ չլիներ: Բայց ծանր տարա այդ խտրականությունը: Արարողությունից հետո, երբ բոլորն իրենց ընտանիքների հետ կիսում էին իրենց երջանկությունը, թիթեղյա տնակի հետևում ժամերով միայնակ լաց եղա:
Ձեռքիս բանալին քայլելիս քսում էի թիթեղին, որպեսզի լացս չլսվի: Մեկ այս կողմ, մեկ այն կողմ քայլեցի, քայլեցի ու արտասվեցի»,- պատմում էր նա:
1996թ.-ին Հրանտ Դինքն իր մի քանի համախոհների հետ հիմնեց Թուրքիայում առաջին թուրքալեզու հայկական թերթը՝ «Ակօս»-ը: Նա համոզված էր, որ թուրք հասարակության հետ պետք է խոսել իրենց իսկ լեզվով:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ