Ի՞նչ է զգում մարդը, երբ հոգին անջատվում է մարմնից:
Մեկը տեսնում է երկար, շատ երկար թունել, վերջում` անպայման պայծառ լույսի մի շող, մյուսը` հրեշտակների երգը` կանչող ու ջինջ ձայներով, մեկն ընկնում է ինչ-որ մութ ու խոր մի անդունդ ու անընդհատ ընկնում, ընկնում, մեկը թռչում է վեր, անընդհատ պտտվում` տարակուսելով իջնի՞ իր մարմնի մեջ, թե՞ միգուցե պետք չէ…
… Ես ոչինչ չզգացի ու սկսեցի պտտվել, պտտվել` իջնելու տեղ գտնելու հույսով, քանի որ չէի գտնում մարմինս…
Ինձ, ավելի ճիշտ` իմ հոգուն քշում ու տանում էր մի անծանոթ երևույթ` մե՛րթ հաճելի, մե՛րթ տհաճ, մե՛րթ ուրախ, մե՛րթ տխուր, ու չէի հասկանում՝ ինչ է կատարվում, և ուր եմ գնում:
Հետո կարծես հեռվից լսեցի.
«Անցնում ենք քո կյանքի բոլոր օրերով, ամիսներով, տարիներով.»
«Ինչու՞, ես չեմ ցանկանում, վերադարձրո´ւ ինձ իմ մարմինը, ես ետ եմ ուզում»:
Ես չէի լսում իմ ձայնը, ձայն չկար, բայց պատասխանը լսեցի.
«Երբ երկու ձեռքերով գրկես գլուխդ, կանգ կառնեմ»:
Ե՞րբ պետք է բռնեի գլուխս, ես չգիտեի, իսկ այդ ընթացքում անցնում ու անցնում էինք ժամանակի մեջ` մե՛րթ հաճելի, մե՛րթ տհաճ, մե՛րթ ուրախ, մե՛րթ տխուր, ու չէի հասկանում…
Ընթացքն այդ ինչ-որ բութ երևույթի հետ, որը հետո չպատասխանեց իմ ոչ մի հարցին, դանդաղեց, թե՞ արդեն սկսեցի հարմարվել, երբ տեսա Սուրբ Հովհաննես եկեղեցու գմբեթը:
Գլուխս բռնեցի ձեռքերով:
Երևույթն ինձ գցեց գմբեթի վրա ու ասես անհետացավ:
Բավականին թեք գմբեթի վրա նստած եմ ու չեմ ընկնում:
Փորձ արեցի իջնելու, ու կարծես ստացվեց:
Թռչում եմ ցանկացած առարկայի վրայով` մոտ 2-3 մետր հավասար հեռավորության վրա:
Հետո նորից բարձրացա, նստեցի գմբեթին, որի քարերի արանքներից խոտեր են աճել:
Փորձեցի պոկել խոտերից, ստացվեց, ու ասես մի էլեկտրական հոսանք անցավ իմ միջով:
«Ա´յ, դա չպետք է անես, ոչ մի առարկայան գործողություն, հակառակ դեպքում կկորչես անհայտության մեջ` հավիտյան հրաժեշտ տալով մարմնիդ: Ժամանակդ սահմանափակ է:
Ընդամենը` այսքանը: Դե՛, քեզ հաջողություն»:
Լավ երևում է դիմացի շենքը, բայց ես տեսնում եմ միայն մեկ պատուհանի ներսը:
Հասկացա, որ իմ օրերից մեկն է այդտեղ:
Բայց ո՞ր:
Մեջքով դեպի պատուհանը՝ համակարգչի մոտ մի աղջիկ է նստած:
Երկար մազերը գցված են աջ ուսին:
Պարզ երևում է համակարգչի էկրանին գրված տողը.
«Դու էլ ինձ ես դուր գալիս»:
«Հանդիպե՞նք»:
«Հաստատ չեմ կարող ասել, մաման գա, կիմանամ»:
«Թումանյան-Խանջյան խաչմերուկ, հարմա՞ր է, միևնույն է, սպասելու եմ»:
«Դե, հաստատ չեմ կարող ասել»:
«Գրի՛ր համարս` 091329198»:
Իմ հայացքն այդքան հիմար չի եղել երբեք. իմ բջջային հեռախոսի համարն էր:
Աղջիկը շրջվեց` վերցնելու իր հեռախոսը, ու տեսա նրա դեմքը:
Աստված իմ, մի՞թե լինում է այդպես:
Ասես ինչ-որ զվաճասեր կախարդ իմ դեմքը վերցրել, գեղեցկացրել, նրբացրել, սարքել էր աղջկա դեմք ու հրամցնում էր…
Համակարգչին մոտեցավ մի կին՝ երևի մայրը: Արդեն ամեն ինչ պարզ էր:
Դանիելյան Հասմիկն էր` իմ առաջին սերը:
Տարիները վատ դիմահարդարի ձեռքերով իրենց գործն արել էին նրա դեմքին:
* * *
Տարիները:
Չեմ հասցնում պատասխանել նամակներին:
Միաժամանակ խոսում եմ երկու աղջկա հետ:
Մի կողմից հեշտ է, քանի որ բոլորին նույն բանն եմ գրում, մյուս կողմից էլ` դժվար, քանի որ կարող է՝ երկուսն էլ համաձայնեն հանդիպման:
Մեկին ես կմոտենամ, երկրորդի մոտ Թորոսյան Արմենին կուղարկեմ. պարզ թվաբանություն է:
Կարևորը ճիշտ ընտրեմ, որ լինի ամենագեղեցիկն ու չափսերը պաշտպանված` 24-60-165:
Իմ ու Արմենի հնարած չափսերն են` տարիք, քաշ, հասակ` 90-60-90-ի փոխարեն:
Ծալված կայքը թրթռաց:
«Բարև, ես էլ Հասմիկն եմ»:
Սա արդեն երրորդն է, բարդացավ գործս…
Անցավ մեկ շաբաթ:
…«Դու էլ ինձ ես դուր գալիս, ժամանակակից մտքերով, Պոլիտեխնիկից ես, չէ՞, ես էլ` Համալսարանից»…
…«Կարելի՞ է քեզ Հաս ջան ասել: Հանդիպե՞նք, Հա´ս ջան»:
«Հաստատ չեմ կարող ասել, մաման գա, կիմանամ, լա՞վ»:
«Թումանյան-Խանջյան խաչմերուկ, հարմա՞ր է, միևնույն է, սպասելու եմ»:
«Դե, հաստատ չեմ կարող ասել»:
«Գրի՛ր համարս` 091329198»…
* * *
Տարիները:
… - Հա´ս ջան, ինձ ճիշտ հասկացիր, դու` ուսանող, ես` ուսանող, մեր ինչի՞ն է պետք երեխան, ազատվի´ր նրանից:
- Դու ինչ ստոր մարդ ես, թե՞ կատակում ես:
- Ի՞նչ կատակ, ուզո՞ւմ ես խայտառակվել, համ էլ ինձ մի´ մեղադրիր, մեղավորը դու ես… Ես հարբած էի ու ոչինչ չեմ հիշում:
- Քեզ սիրում էի ու տրվեցի, ես չեմ ափսոսում իմ…
- Չգիտեմ, մոռացի´ր ինձ, եթե այդպես ես մտածում: Ինձնից ի՞նչ հայր... Ես շարունակելու եմ ուսումս ինստիտուտից հետո:
- Դա քո վերջի՞ն խոսքն է:
- Հա´ս ջան, ազատվի´ր երեխայից, ու մնանք առաջվա պես, էլ ի՞նչ է քեզ պետք: Մենք սիրում ենք իրար, չէ՞: Հակառակ դեպքում…
- Քեզ տեսնել չեմ ուզում, զզվա՛նք:
* * *
Հասմիկն ու աղջիկը կարծես վիճում են, ես չեմ լսում:
Աղջիկն ինչ-որ բան է համոզում, մայրն էլ կարծես չի համաձայնվում:
Միգուցե կոտրե՞մ պատուհանի ապակին, կոտրե՞մ համակարգիչն ու թույլ չտամ աղջկաս գնալու այդ հանդիպմանը: Ինչպե՞ս թույլ չտամ:
Ես լավ եմ ճանաչում Հասմիկին, նա թույլ չի տա, մի բան կմտածի հաստատ, բայց չեմ ճանաչում աղջկաս: Եթե իմ աղջիկն է, ուրեմն …